Niets ontgaat ons

Ineens sta je middenin het leven van de 13-jarige Koen. Al vanaf het eerste hoofdstuk weet je dat het menens is. Koen is op een missie en laat zich door niets of niemand weerhouden. Zelfs zijn eigen moeder blijkt hierin vooral een obstakel. Deze hoofdstukken hebben als titel ‘de tocht’, waarin je Koen volgt op zijn avontuur met zijn gehandicapte zusje. De andere afwisselende hoofdstukken zijn terugblikken. Hoe zijn we op dit punt beland?

Niet alleen het verhaal en wát er gezegd wordt, ook de manier waarop het geschreven is. Het raakt je gelijk aan, eerst zachtjes en daarna steeds steviger. Om je vervolgens af en toe ook een ferme duw of klap te geven. Dit is geen luchtige literatuur voor een dagje op het strand. Al speelt dat zand wel degelijk een rol. We bevinden ons in het prachtige Waddengebied. De onstuimige natuur, met al zijn inwoners, vormt het decor voor dit rauwe verhaal.

Over het verhaal zelf wil ik verder niets kwijt. Alles wat ik zeg, zal niet in de buurt komen bij wat er gebeurt als je het zelf leest. Dit is niet lezen, dit is ervaren wat er kan gebeuren als. De woorden, beeldspraak, metaforen en omschrijvingen zijn zo treffend en passend. Dit is zo’n verhaal waarbij je na het lezen even voor je uit zit te staren. Puur om te verwerken wat je net meegemaakt hebt. Door de manier van vertellen, ben je onderdeel van.

Pas na het lezen, zag ik dat de schrijfster één jaartje jonger is dan dat ik ben. Ik kan er alleen maar van dromen dat mijn eigen debuut van dit kaliber zal zijn. Ik hoop dan ook echt van harte dat er gauw een nieuw verhaal van Janke Reitsma zal verschijnen.