Een verplichte afsluiter voor de fans van de reeks

Het heeft ongeveer vier jaar geduurd voor de trilogie werd afgerond, maar Christine Charliers nam haar tijd en leverde wederom een verzorgd eindproduct af, dat tot in de kleinste puntjes van de nodige redactie werd voorzien, met een aantrekkelijke coverafbeelding die elke boekenkast weet op te fleuren.

In ruil voor het lange wachten krijg je een verhaal dat naadloos aansluit bij het vorige deel en het verhaal verder zet, alsof het in één pennentrek op papier werd getoverd. Meteen moet hierbij worden gezegd, dat dit derde deel enerzijds een noodzakelijke leesbeurt vereist om het verhaal helemaal afgerond te hebben en anderzijds, dat dit boek een leesbeurt vereist van de vorige delen om de verhaallijn te kunnen volgen. In de eerste twee delen werden alle personages ten tonele gevoerd en kregen ze de nodige diepgang mee. Het is dus hoegenaamd geen boek dat op zich kan gelezen worden.

Tekstueel is De Strijd met de Witte Wolf een foutloos topwerk en de aangename schrijfstijl die vorige delen sierde, wordt ook hier verder gezet. Ik heb dan ook genoten van de leesbeurt. Het enige argument dat me belet om een topscore toe te kennen, is het ongemakkelijke gevoel dat me tijdens de leesbeurt overviel. De personages maken weinig tot geen evolutie meer door als mens/wolf, het verhaaltempo ligt extreem laag en buiten de verrassende climax valt er weinig tot niets nieuws meer te beleven. Het voelde dus alsof het verhaal helemaal verteld was (met uitzondering van de climax) vooraleer ik ooit aan mijn leesbeurt begon.

Ik ben blij dat ik het boek heb gelezen, ik heb genoten van de schrijfkunst van Charliers en het is een verplicht nummer voor iedereen die ooit aan de reeks begon, maar uiteindelijk blijf ik denken dat het verhaal ook in twee delen had gekund.