Nostalgie

Dit boek is bijna net zo oud als ik! Het verscheen in 1982. Ik las het toen ik zelf bijna 14 was (in de vertaling van Huberte Vriesendorp) en vond het toen wel geinig.

En het is nog altijd actueel, behalve dan dat jongeren nu smartphones hebben en de rokerscoupé in de trein écht niet meer bestaat: maar verder is een puber in de kern niet wezenlijk anders in de jaren ‘80 en nu.

Sylvia Witteman die Adrian Mole vertaalt: geniaal idee -het kan niet anders dan dat ze heeft genoten van de droge humor van Townsend, de heerlijke directe manier van schrijven en de totaal bizarre situaties.

Adrian Mole wil een intellectueel worden: hij wil het niveau van zijn ouders - die onvermijdelijk uit elkaar gaan als Adrian bijna 14 is - ontstijgen. Adrian leest de ‘klassiekers’ Pride and prejudice, Wachten op Godot en Animal farm. Ondertussen wordt hij hevig verliefd, heeft hij zijn eerste natte droom en sluit hij vriendschap met een oude man. Dit alles schrijft hij met een ernst die enorm lachwekkend is: pubers nemen zichzelf ook zó serieus.

Fijn, hoeveel tijd je vroeger over had omdat er geen Netflix, YouTube of Fortnite was. Jongeren moesten wel echt meer zelf invulling aan hun leven geven met vrijwilligerswerk, schoolkrantjes maken en gedichten schrijven. Geldproblemen zoals de vader van Adrian ze heeft, zijn van alle tijden. Maar een bank die twee dagen niet open is en dan geen boodschappen kunnen doen: dat kunnen we ons echt niet meer voorstellen. En stencils! Wie weet nog wat stencils zijn?!

Wat fantastisch om dit boek weer te mogen lezen in een heerlijke nieuwe vertaling mét jaren ‘80 woordenlijst. Zo leer je ook nog eens wat over onze historie. Aanrader voor alle pubers. Ik laat het boek gewoon tussen alle rotzooi in de kamer van mijn puberdochter (14 1/2) slingeren: kijken wat er gebeurt.