Spinsels

Spinsels


Het is alsof ik naar de schetsen voor een impressionistisch schilderij kijk als ik de eerste hoofdstukken van Fuzzie lees. Een roman?
Talloze kleuren worden aangestipt, vloeien in elkaar over. Een compilatie van indrukken waaronder ik als lezer word bedolven
Inkijkjes in het brein van simpele levens met vooral veel serieuze mijmeringen en bespiegelingen. Overpeinzingen over liefde en verlaten worden. Over angst en onzekerheid, over verdriet. Flarden van verhaaltjes die –vroeg of laat- in elkaar haken door grappig gevonden verbindingen die ze met elkaar hebben. Aaneengeregen door de jaargetijden heen, een heel jaar lang.
Een sprookje kan ik het niet noemen, al zitten er fantastische spinsels in de verhaaltjes. Een roman ook niet. Meer een ketting zkv’s. (zeer korte verhalen). Sommige langer en met een ernstige ondertoon, met af en toe korte, kinderlijk eenvoudige dialogen. Andere fragmentarisch, wachtend op een vervolg dat niet altijd even vrolijk is. Het maakt wel nieuwsgierig en je leest door in subtiele verwondering. Verbazing over de kracht van wéér iets kleins dat uitgeplozen wordt en zich laat gelden. Met daarin steeds terugkerend : Fuzzie, het alom in het verborgene aanwezige magische bolletje, dat troost, steunt, verbindt, meemijmert, en als een houvast vertrouwen geeft en gekoesterd wordt.
Dosering is het recept. Voor Fuzzie moet je in de stemming zijn. Zoals je ook niet teveel lieve schilderijtjes in één keer moet bekijken.
Margot Mombers