Haar naam was Sarah

De tienjarige Sarah wordt samen met haar ouders opgepakt en naar het wielerstadion in Parijs gebracht, waarvandaan duizenden joden worden gedeporteerd. Niemand heeft echter gezien dat Sarah haar kleine broertje Michel in een kledingkast opsloot, net voordat de politie het appartement binnendrong, en de sleutel bij zich stak. Zestig jaar later krijgt Julia Jarmond, een Amerikaanse journaliste in Parijs, de opdracht een artikel te schrijven over deze razzia. Ze gaat op zoek in archieven en via het dossier van Sarah ontdekt zij het goed verborgen geheim van haar schoonfamilie.

Dit boek begint meer dan aangrijpend. Het had me meteen in z'n ban. Voor de deportatie van deze enorme groep mensen is bijna geen woorden en toch weet deze schrijfster ze te vinden. Het pakt en laat niet meer los, grijpt je naar de strot. De angst, de wanhoop, de onwetendheid, het blijven houden van hoop. Lang geleden dat ik een boek gewoonweg niet aan de kant kon leggen, heb het in een dag uitgelezen. Naast het verhaal van Sarah loopt dat van Julia. Lange tijd kunnen deze verhaallijnen prima naast elkaar bestaan. Ze vullen elkaar aan, maken het verhaal compleet. Toch begint het richting het einde te wringen voor mijn gevoel. De totaal overbodige relatieproblemen van Julia en haar man voegen niets toe. Sterker nog, het verhaal was absoluut beter tot z'n recht gekomen wanneer dit weggelaten was. Het einde stelde echt teleur, ontzettend jammer! Dit boek stevende af op een dikke vijf sterren, maar door het matige einde nu een welverdiende vier sterren