Witte dood

Billy, een labiele jongen, denkt als kind een moord gezien te hebben. Hoewel hij zich geen concrete details kan herinneren, gaat hij toch met zijn verhaal naar privédetective Cormoran Strike. Die neemt hem direct serieus, maar voor hij verder kan vragen, ontvlucht Billy in paniek zijn kantoor.
Strike en Robin Ellacott – ooit zijn assistente, nu zijn partner bij het detectivebureau – proberen Billy’s verhaal tot op de bodem uit te zoeken. Het onderzoek leidt hen via de achterstraatjes van Londen naar de Houses of Parliament, en naar een fraai maar onheilspellend landhuis, ver weg op het platteland. Maar hun onderzoek verloopt verre van soepel: Strikes bekendheid als privédetective maakt het moeilijk om onopvallend te blijven werken, en zijn relatie met Robin staat onder hoogspanning.

Net zoals anderen raad ook ik zeker aan voorgaande delen eerst te lezen voor aan dit vierde deel rondom Cormoran Strike te beginnen. Het zal één en ander absoluut verduidelijken
Oké, deel vier... De auteur lijkt er bijna een sport van te maken om personen, situaties en dialogen zo uitgebreid mogelijk te beschrijven. Gedetailleerder dan dit kan bijna niet. Het maakt dat de vaart af en toe verdwijnt en je als lezer je best moet doen het overzicht te houden. Iedereen is verdacht en dit maakt het geheel spannend en verrassend, maar dus ook een tikje verwarrend (zeker als er ook nog bijnamen zijn die bijzonder veel op elkaar lijken). Het verhaal zelf zit zoals altijd prima in elkaar, al lijkt ook hier de auteur zijn/ haar uiterste best te willen doen om zo origineel mogelijk te blijven. Hoeft voor mij niet en heeft het verhaal ook niet nodig. Hoofdpersonages Cormoran en Robin zijn uiteraard van de partij en zijn fascinerend als altijd. Robin maakt zowaar eindelijk een verstandige keuze wat haar relatie betreft. Hulde! Zullen zij en Cormoran dan eigenlijk een keer eerlijk naar elkaar worden?
Al met al kijk ik uit naar een volgend deel, want vervelen doen deze boeken mij nooit