Bijzonder en ontroerend

Het verhaal begint tijdens het laatste jaar van de oorlog. Hoofdpersoon Minnie heeft het gevoel dat ze haar man Douwe langzaamaan verliest. Hij zit in het verzet en zwijgt over alle verzetsactiviteiten waaraan hij deelneemt. Tot overmaat van ramp vindt Minnie een klein blikje met een briefje van een andere vrouw, waardoor ze denkt dat hij haar bedriegt. Als dit uiteindelijk niet zo blijkt te zijn, is het voor het gezin te laat: Douwe wordt opgepakt en komt niet meer terug. Minnie wordt verteerd door schuldgevoel en het verhaal vertelt haar verdere leven na de oorlog. Omdat ze oorspronkelijk Duits is, voelt ze zich nooit helemaal thuis in Nederland. Haar innerlijk strijd, in combinatie met het schuldgevoel jegens haar man wordt op een hele mooie en persoonlijke manier beschreven door Driegen. Je voelt de trots voor haar grootouders, de liefde en het respect. Het boek is meer dan een oorlogsverhaal, het is een verhaal over fouten maken, het hebben van schuldgevoel en het moeten leren leven met het verleden. Een verhaal over je best doen, je nuttig maken voor jezelf, de kinderen en de omgeving en tóch ondanks alles kunnen genieten van het leven. Zeker de moeite waard om te lezen.