Als droom en werkelijkheid botsen

In de 70-er jaren verlaten J. en Elena hun hippe leven in de stad om op een afgelegen tropisch eiland op een finca te gaan wonen. Zij willen daar een eerlijk bestaan opbouwen en in alle soberheid leven van het land.
Met slechts een paar koffers met kleding, een kist met boeken en een naaimachine als bagage reizen zij naar hun nieuwe woonplaats.
Al in de haven beginnen de problemen als de naaimachine kapot valt, in de loop van het boek komen er steeds meer problemen bij, zowel financieel als in hun relatie. Elena kan zich moeilijk aanpassen aan het leven op het eiland en reageert steeds vaker boos naar J. en de eilandbewoners.
Daarnaast zijn de storm en de dagen aanhoudende regen in het natte seizoen én het overmatige alcoholgebruik oorzaken van de catastrofe die zich aan het eind van het boek voltrekt.
Het boek is een vlijmscherp verhaal over de botsing tussen werkelijkheid en droom.

De schrijfstijl van het boek vind ik een verademing, alles kort en sober. Er wordt geen woord teveel gezegd, elk overbodig woord is geschrapt. Juist die bondigheid doet een beroep op de verbeelding van de lezer. Door de beschrijving van bijvoorbeeld de finca (vies, veel kapot) kon ik mij voorstellen hoe het eruit zag en wat Elena moest doen om er een leefbare omgeving van te maken.
Ook de beschrijving van de natuur in breedste zin is heel beeldend, zowel de schoonheid en rust als de woestheid. Beide kanten hebben ook een zichtbaar effect op J. en Elena.
De dialogen zijn heel goed geschreven, door de woordkeuze kon ik de intonatie “horen”. Voor mij is dat een van de dingen die een boek tot een goed boek kan maken.

In het boek staat een hoofdstuk (19) wat los lijkt te staan van de rest van het verhaal, ik heb het twee keer gelezen om te kijken of ik de functie van het hoofdstuk dan beter snapte. Dat was op dat moment niet zo. Pas aan het eind van het boek begreep ik waarom dit hoofdstuk er in staat en wat de betekenis is.

Het boek sluit af met mooie regels:
Eerst was er de zee. Alles was duister. Er was geen zon, geen maan, er waren geen mensen, dieren of planten. De zee was overal. De zee was de moeder. De zee was geen mens. De moeder was geen mens, ze was geen ding of zoiets. Zij was de geest waaruit alles voortkwam, en zij
was gedachte en herinnering.

Dit alles maakt “Eerst was de zee” niet alleen een goed boek, maar een literaire topper en ik ben dan ook blij dat het eindelijk naar het Nederlands vertaald is.