Als je het verleden onder ogen moet zien

Als de stiefvader van de 26-jarige Noor, Las, terminaal ziek is, besluit zij na een lange periode dat zij elkaar niet gezien hebben op het verzoek van haar moeder in te gaan en het contact met haar moeder Jossie en Las weer aan te halen. Als klein kind is zij bij haar grootouders komen wonen, omdat Jossie en Las verslaafd zijn.
Noor zal haar jeugd onder ogen moeten zien en de band met haar moeder en stiefvader herstellen. Kan zij de confrontatie met hun drugsgebruik aan. Ze zijn onvoorspelbaar in hun gedrag. Kan Noor onvoorwaardelijk van hen houden en hen accepteren zoals ze zijn, het verleden door de vingers zien? Deze zaken hebben een grote impact op Noor en zij raakt van slag. Op haar werk maakt zij grote fouten.
Noor ziet pas heel laat dat het niet van zelf spreekt dat zij steeds op komt dagen als haar moeder dat vraagt. Dat het niet de normale gang van zaken is dat zij voortdurend voor Jossie klaar moet staan. Gelukkig krijgt zij veel steun van haar opa.
Dan krijgt Noor het dagboek van Jossie en Las te lezen. Las is daar in zijn jeugd mee begonnen en later hebben zij er samen in geschreven. Zo komt zij erachter dat Las altijd heel veel om haar gegeven heeft en haar wilde beschermen, maar dat haar moeder weinig om haar gaf. Haar naam komt niet voor in het dagboek.
Als Las komt te overlijden, is Jossy eindelijk zo ver dat zij af gaat kicken.
Een van de mooiste zinnen uit het boek komt uit de toespraak die Noor houdt bij het afscheid van Las: “Jij en mama zijn geen heroïneverslaafden maar jullie hebben een heroïneverslaving.”

Anne-Fleur heeft voor haar debuut niet het makkelijkste onderwerp gekozen, maar omdat zij ervaringsdeskundige is op dit gebied had ik meer diepgang verwacht. Het verhaal blijft aan de oppervlakte en er is weinig emotionele betrokkenheid.
De gekozen vorm van het ineen weven van de verhaallijnen van heden en verleden is goed gekozen, omdat het telkens een stukje meer van de achtergrond van Noor weergeeft. Helaas is er weinig verschil in schrijfstijl tussen heden en verleden en dit werkt soms verwarrend.

Anne-Fleur van de Heiden (Rotterdam, 1987) is na het voltooien van de Hoge Hotelschool Maastricht haar opleiding vervolgd op de Schrijversvakschool Amsterdam. Zij publiceerde onder andere in De Optimist en De Revisor.
Klaproos is een ode aan haar overleden stiefvader. Hij en haar moeder waren drugsverslaafd. Zij wil met Klaproos niet laten zien hoe tragisch alles was, maar juist verslaving en de pijn die daarbij hoort een gezicht geven. Inzoomen op de liefde binnen een familie, ook al lijkt die liefde binnen een familie soms buiten handbereik.