Mensenrechtenschendingen in het Grote Merengebied

Rijke mensen sterven niet van Anneke Verbraeken beschrijft de vele reizen die zij sinds 2009 naar Rwanda en Congo maakte. Congo en Rwanda zijn voormalige Belgische kolonies en kennen een lange geschiedenis van genocide en burgeroorlogen.
Achterin het boek is een “Korte geschiedenis van Rwanda, Congo en Burundi” opgenomen en voor wie zijn kennis over deze landen wil opfrissen, is het aan te raden deze bladzijden eerst te lezen. Voorin staan een aantal kaartjes van het Grote Merengebied.
Anneke is freelance journaliste en deed onderzoek naar de situatie van de verschillende bevolkingsgroepen in Congo en Rwanda en van de verkiezingen.
Zij beschrijft de landen en gebeurtenissen kritisch, de corruptie waar zij vanaf het begin mee te maken heeft, de verkiezingen en het geweld van de rebellen en de handelaren in grondstoffen.
Anneke Verbraeken maakt kennis met twee eminente mensen, die een grote rol spelen. Rwandees politica en oppositieleidster Victoire Ingabire en mensenrechtenactivist Sylvestre Bwira uit Congo, die haar op haar eerste reis begeleid. Tijdens die eerste reis is Anneke nog naïef, weet niet wat zij kan verwachten en heeft er geen idee van dat alles wat zij doet, gezien wordt door aanhangers van de regering en consequenties kan hebben. Tijdens al haar reizen wordt zij geholpen door fixers, die zaken voor haar regelen.
Victoire wordt gearresteerd op beschuldiging van genocide op het moment dat zij zich in 2010 kandidaat wil stellen voor het presidentschap. Zij zit nog steeds gevangen. Ook bij haar man Lin in Nederland wordt huiszoeking gedaan om te kijken of er belastend materiaal gevonden kan worden. Dit gaat buiten justitie om.
Sylvestre wordt ontvoerd en gemarteld. Hij krijgt asiel in Nederland, maar voelt zich daar niet echt op zijn gemak. Hij leert snel Nederlands en gaat als vrijwilliger aan het werk bij onder andere Justitia et Pax.
Beschuldigingen van genocide zijn aan de orde van de dag. Getuigen worden vaak onder druk gezet om iemand vals te beschuldigen. Ook komen beschuldigingen voort uit wraakgevoelens of om het land, huis en vee van de beschuldigde in te pikken.

Anneke Verbraeken heeft een pakkende manier van schrijven en het boek leest heel vlot. Ondanks het zware onderwerp weet zij regelmatig met veel humor te schrijven over haar belevenissen. Het steeds terugkerende dilemma in het Grote Merengebied is wie je wel en wie je niet kunt vertrouwen en wat je kunt geloven. Veel informatie krijgt zij via "Radio Trottoir".
Met veel doorzettingsvermogen blijft Anneke zich inzetten voor de onderdrukten. Anneke wordt in Rwanda uitgeroepen tot vijand van het volk om haar omgang met mensenrechtenactivisten.
De titel van het boek is ontleend aan een uitspraak van Sylvestre: “Want het zijn natuurlijk altijd de zwakken die sterven. Kinderen, zieken, ouderen, armen. In 1994 stierven de rijken in Goma niet; die huurden een huis."

Victoire Ingabire is de belangrijkste politieke gevangene van Rwanda, zij schreef het boek: Tussen vier muren (in de gevangenis geschreven en naar buiten gesmokkeld).
Er is een prijs naar Victoire vernoemd: de Victoire Ingabire Umuhoza-prijs voor vrede en democratie, die in 2012 aan Sylvestre uitgereikt is en in 2016 aan Anneke Verbraeken, die hem opdraagt aan alle Rwandese journalisten in eigen land en daarbuiten.

Wie meer over dit onderwerp wil lezen http://www.buitenpostdewereld.org/
Ook was zij te gast bij Radio Kunststof 21 juni http://www.nporadio1.nl/kunststof/uitzendingen/443075-2017-06-21

Dit boek is een aanrader voor iedereen die meer wil weten over de situatie in het Grote Merengebied.