Van avontuurlijk en feelgood, naar empathisch en diep gelaagd

Stad van Meisjes Elizabeth Gilbert
Het boek begint met een goed gekozen motto, dat prachtig past bij, in ieder geval, het eerste deel van de roman: “…Faites des bêtises, mais faites-les avec enthousiasme…”
De hoofdpersoon Vivian wordt door haar ouders naar haar tante Peg in New York gestuurd. Die runt daar met haar vriendin Olive een theater: Lily Playhouse. Beneden het theater, boven wonen diverse mensen. Familie van deze bewoners willen vaak niets meer met hen te maken hebben! Peg neemt veel ‘vluchtelingen’ op. Vivian krijgt het appartement van Pegs ex: Bill. Vivian is helemaal gelukkig.
Peg is een levensgenieter, Vivian komt terecht in een totaal ander leven: we gaan de stad in, eten drinken, vrijheid, feesten, nachtleven, vriendinnen! Olive houdt de rust vast en behoedt Peg tegen te veel Martini’s . Zij is de enige met verantwoordelijkheidsgevoel.
“…. En nu naar bed, anders belt Olive de politie…”( blz 54)

Ondertussen is duidelijk dat de roman in een briefvorm is geschreven. Dat komt zo nu en dan naar voren, als Vivian vooruitwijst naar het vervolg en geduld vraagt aan Angela. Zij heeft gevraagd:
“… Wat heb ik ( Vivian) voor haar vader betekend?..” (blz 8)
Om dat duidelijk te maken beschrijft Vivian haar leven in New York. Het is vlot geschreven, het leest als een trein, je maakt veel mee van het leven van Vivian. Hilarisch en bizar is het deel waarin zij, aangespoord door haar vriendinnen de revuemeisjes, wordt ontmaagd! Zij wachten haar op in een café en gaan het daarna vieren op Coney Island met het geld dat Vivian net heeft ‘verdiend’!
Celia slaapt in een soort berghok en heeft daar wel genoeg van. Op een nacht stapt ze gewoon bij Vivian in bed: “opschuiven! “ hoort Vivian. Celia trekt bij haar in.
“…In mijn ogen was Celia volmaakt. Zij was de essentie zelf van NY, een sprankelende
combinatie van wereldsheid en mysterie…”
Het Lily Playhouse haalt een kaskraker in huis. Billy ( de ex van Peg) schrijft een geweldige revue: Stad van Meisjes. Het is een doorslaand succes. Maar het is niet alles glitter wat er blinkt in het leven van Vivian en haar vriendin Celia. Het is maart 1940:
”... ik zie twee inktzwarte hitsige stippen door de neonlichten en de duisternis van NY zweven..”
( blz 107)
Het gaat mis in de wereld, de tweede wereldoorlog breekt uit! Maar Vivian heeft geen enkele interesse in politiek:
“… men praat over de polsslag van de geschiedenis, maar ik ben meestal in staat geweest die
niét te horen, zelfs niet toen die rechtstreeks in mijn oren dreunde….. had ik maar geweten
wat er stond te gebeuren…” ( blz 121 – 122)
Het gaat mis in het leven van Vivian. Ze maakt er een grandioze puinhoop van. En moet New York verlaten. Vivian doet een beroep op haar broer, die een opleiding bij de Marine volgt. Hij brengt haar, met een vriend in zijn auto, naar huis.
Voor mij is dit het draaipunt van de roman. Vanaf dit moment verandert het leven van Vivian, maar ook de toon van het boek. Was het boek tot nu toe beschrijvend, hilarisch, zo nu en dan bizar, het gaat meer gelaagd worden. De verhalen krijgen diepgang.
Als tante Peg haar later weer komt halen om terug te keren naar NY pakt ze haar oude leven niet! op.
Weer horen we de brief-’toon’ naar Angela. Jouw vader is overhaast in het huwelijk getreden met een buurmeisje. Nog steeds weet je als lezer niet wie Angela of haar vader is, hoe Vivian Angela kent?
Indrukwekkend is de ontmoeting met ‘de oude vriend’ van haar broer. Deze is in de oorlog tegen de Japanners op hun vliegdekschip omgekomen. Dan is de luchtige toon van het eerste deel werkelijk voorbij. De ervaringen van deze man zijn zo bizar, gruwelijk en ongelooflijk, dat hij zijn vrouw en dochter daarmee niet wilde belasten. Hij heeft een trauma, een PTSS. Maar kan het niet verwerken, moet er levenslang mee leren dealen! Nu blijkt wel degelijk dat de Tweede Wereldoorlog een stempel zet op het boek.
Vivian heeft ontelbare mannen en minnaars gehad. Maar er is maar één man geweest die voor haar betekenis had. Eén man die ze nooit heeft durven aanraken. Eén man van wie ze met heel mijn hart heeft gehouden.
“… Geen ander kon die prachtige duistere ziel zijn, die altijd tussen leven en dood leek te
laveren. Frank was uniek…” (blz 517)
Stad van meisjes… een unieke ervaring, het moet zeker gelezen worden. Een MUST-READ!
.