leuk en onderhoudend

‘De man aan de overkant’ van Sylvia Winter is een leuke en onderhoudende roman. Alhoewel dit niet het genre boek is dat ik gewoonlijk lees, bezorgde dit verhaal me toch een paar uurtjes ontspannen leesplezier.
Het verhaal is geschreven in de ik-vorm en wordt verteld door Claire. Claire is een 49-jarige alleenstaande moeder van 2 tienerdochters. Tien jaar geleden is ze gescheiden van Wim. Sedertdien heeft ze haar leven op een voor haar bevredigende manier opnieuw kunnen opbouwen: ze woont in een leuke straat, heeft een goede job, kan af en toe op stap gaan met haar vriendinnen. Bevredigend, tot er een nieuwe buurman in het huis rechtover haar komt wonen. Ze raakt geobsedeerd door de knappe man, heeft allerhande fantasieën over hem, hoopt er op om met hem sensuele momenten te kunnen beleven. Nu pas beseft Claire dat ze het jarenlang zo druk had met er altijd te zijn voor anderen, dat ze zich al die tijd afsloot van haar eigen gevoelens.
‘De man aan de overkant’ is vooral een boek over jezelf durven zijn, durven loslaten, je gevoelens durven toelaten. Claire raakt verwikkelt in een innerlijk conflict tussen de verantwoordelijke moeder en werknemer die ze is en de aantrekkelijke vrouw die ze kan zijn en die durft uit te komen voor haar eigen verlangens.
Het verhaal laat zich vlot lezen door het directe, luchtige en duidelijke taalgebruik van Sylvia Winter. De schrijfster laat ons toe een blik te werpen in de intieme gevoelswereld van Claire. Sommige hoofdstukken zijn vrij expliciet, maar nooit aanstootgevend omdat ze in de draad van het verhaal passen.
Voor mij is dit boek niet echt een topper, maar wel aangename lectuur om een luie namiddag mee door te brengen, zonder dat je er te veel over hoeft bij na te denken.