Bizar en meeslepend

Toen ik ‘De dromenvanger’ in handen kreeg, was mijn eerste indruk ‘Wat een dik boek (564 blz.) in een klein lettertype’. Maar ondanks de dikte van het boek, verveelt het geen moment. Hoe bizar het verhaal ook is, Stephen King slaagt erin om je op sleeptouw te nemen en het geheel geloofwaardig te laten overkomen. Het verhaal is eng, angstaanjagend, gruwelijk (een echte Stephen King dus), maar tegelijk diep menselijk.
In ‘De dromenvanger’ maken we kennis met vier vrienden, vier mannen die mekaar leerden kennen op de schoolbanken. Intussen leiden ze elk hun eigen leven, ver van mekaar. Wat hen blijvend verbindt zijn hun gezamenlijke herinneringen aan Duddits, een jongen met een mentale beperking die ze ooit redden van een pestkop. Duddits veranderde onbewust hun leven op een manier die niemand kan begrijpen. Elk jaar gaan de vier vrienden één week samen jagen in de bossen van Maine. Ze verblijven dan in een oude blokhut waar een grote dromenvanger aan het plafond prijkt. Dit jaar kruist een zieke, verwarde en gedesoriënteerde man hun pad terwijl ze in de blokhut verblijven. Dit is de start van een ware nachtmerrie waarin buitenaardse wezens de hoofdtoon voeren.
Stephen King vertelt op een vlotte manier. Het is alsof hij naast jou zit en het verhaal vertelt, met af en toe grappige verwijzingen ertussen. De omgeving waarin het verhaal zich afspeelt is heel filmisch beschreven, je waant je zelf in de bossen van Maine en voelt de spanning en dreiging toenemen. De hoofdpersonages zijn geen helden, het zijn doodgewone mensen die in een ongewone situatie verzeild geraakt zijn en er het beste proberen van te maken. Stephen King diept de vriendschapsbanden tussen deze hoofdpersonages voldoende uit, wat het verhaal emotionele diepgang geeft.
Het verhaal is soms complex en het vraagt heel wat inlevingsvermogen en fantasie om echt met het verhaal mee te zijn. Maar deze inspanning loont zeker!