Te complex verhaal

‘De Tol van de Muze’ is een roman waarin Jo Claes ons meeneemt naar het proces van het ontstaan van een boek.
Beknopte inhoud: Wim Berger schreef ooit twee boeken die weinig succes kenden. Gedesillusioneerd door dit matige succes is het nu al vijf jaar geleden dat zijn laatste boek verscheen. Onder invloed van een aantal mensen, waaronder Thomas Hagerman, probeert hij zijn passie voor het schrijven te hervinden. In zijn nieuwe boek is Thomas Hagerman het hoofdpersonage. Het verhaal in dit boek is nogal complex. We lezen niet alleen het verhaal van Wim, maar tegelijkertijd ook dit van Thomas. En dan is er nog de studente Andrea Kalliopos, die als opdracht voor een les Creatief Schrijven, scènes beschrijft uit het privé-leven van de schrijver.
Ik ervaarde ‘De Tol van de Muze’ als een complex boek. Op bepaalde momenten moest ik toch wel even doorzetten om verder te blijven lezen. En nog weet ik niet helemaal zeker of ik het verhaal wel echt compleet snap. Maar, en dat concludeerde ik wel uit dit boek, ‘Een verhaal is wat het betekent voor de lezer’.
Dit boek werpt een aantal vragen op. Waar ligt voor de schrijver de grens tussen fictie en realiteit? In hoeverre komt de inspiratie van de schrijver uit zijn eigen leven en omgeving? Op welke manier beïnvloeden de werkelijkheid en de fantasie elkaar? Schrijft de schrijver voor zichzelf of voor een gericht publiek? Wat is de relatie tussen schrijver en personage?
Dit boek was niet echt mijn ding, maar dat betekent niet dat ik het als ‘slecht’ bestempel. Het lezen van een boek geeft aan eenieder een andere ervaring en hoogstwaarschijnlijk zullen heel wat mensen dit boek wel kunnen appreciëren.