Lezersrecensie
Een doordenker
"Wacht niet op de morgen" is niet alleen een verhaal over het geloof en het lijden. Het gaat ook over vriendschap en (religieuze) verdraagzaamheid. Over loyaliteit en wraak. Over heimwee en verlangen naar het onbereikbare. We zien het slagveld, het paleis en het ziekbed, waar de geschiedenis zich ontvouwt terwijl wij toekijken. Dit alles maakt het tot een compleet en ijzersterk boek.. Het gaat echt diep, in zowel de historische achtergrond als in Gilles de Malles geloofscrisis. Maria Rosseels schildert ook hier een rijk gekleurde, fascinerende historische achtergrond waartegen zich met name persoonlijke drama’s voltrekken. Hoofdpersoon hierin is Gilles de Malles, een (fictieve) bijna-monnik die zich naar Outremer (Palestina) laat meeslepen door de idealistische (en historische) Gerard van Ridevorde.
De film ‘Kingdom of Heaven’ (2005) behandelt dezelfde thematiek in dezelfde tijd en ruimte. Zo sterk zelfs, dat ik soms de indruk had dat het scenario een bewerking was van de roman van Maria Rosseels! Een vergelijking tussen boek en film bewijst dat een boek veel geschikter is voor het uitwerken van rijke ideeën, motieven en thema’s. De film loopt te vlug, laat geen tijd voor de broodnodige reflectie. Zeker hier verdrinken de ideeën in de stomende actietonelen.
In ”Wacht niet op de morgen” –een aan Psalm 130 ontleende titel– loopt Gilles' twijfel aan zijn oude zekerheden uit op een blijvend stellen van vragen die niemand kan beantwoorden, een angst dat de dood toch „het einde van onze existentie” is. In deze twijfel en onzekerheid blijft alleen het handelen over, de naastenliefde. Voor Gilles in de leprozerie die hij gesticht heeft voor zowel joden, moslims als christenen. „Alles wat ik in het leven heb geleerd, verlangd, verwacht, vereerd en bemind, herken ik in het gelaat van de melaatsen van Aïn Sha’ir. Wat ik hier doe, is weinig; doch dat weinige doe ik met grote liefde.” God ís er, maar verschijnt ons als een fata morgana. Onze taak ligt in de liefde hier en nu. De opmerking dat Rosseels hier een paar stappen te ver gaat en dat ze zo nogal wat antwoorden voorbijloopt, is gemakkelijk gemaakt; het blijft dan echter wel zaak om de vraag die het boek oproept, namelijk hoe doorleefd ónze zekerheden zijn, dieper te doordenken.
De film ‘Kingdom of Heaven’ (2005) behandelt dezelfde thematiek in dezelfde tijd en ruimte. Zo sterk zelfs, dat ik soms de indruk had dat het scenario een bewerking was van de roman van Maria Rosseels! Een vergelijking tussen boek en film bewijst dat een boek veel geschikter is voor het uitwerken van rijke ideeën, motieven en thema’s. De film loopt te vlug, laat geen tijd voor de broodnodige reflectie. Zeker hier verdrinken de ideeën in de stomende actietonelen.
In ”Wacht niet op de morgen” –een aan Psalm 130 ontleende titel– loopt Gilles' twijfel aan zijn oude zekerheden uit op een blijvend stellen van vragen die niemand kan beantwoorden, een angst dat de dood toch „het einde van onze existentie” is. In deze twijfel en onzekerheid blijft alleen het handelen over, de naastenliefde. Voor Gilles in de leprozerie die hij gesticht heeft voor zowel joden, moslims als christenen. „Alles wat ik in het leven heb geleerd, verlangd, verwacht, vereerd en bemind, herken ik in het gelaat van de melaatsen van Aïn Sha’ir. Wat ik hier doe, is weinig; doch dat weinige doe ik met grote liefde.” God ís er, maar verschijnt ons als een fata morgana. Onze taak ligt in de liefde hier en nu. De opmerking dat Rosseels hier een paar stappen te ver gaat en dat ze zo nogal wat antwoorden voorbijloopt, is gemakkelijk gemaakt; het blijft dan echter wel zaak om de vraag die het boek oproept, namelijk hoe doorleefd ónze zekerheden zijn, dieper te doordenken.
1
Reageer op deze recensie