Een immigrantensoap

'Witte Tanden' richt zich op het latere leven van twee vrienden in oorlogstijd - de Bangladeshi Samad Iqbal en de Engelsman Archie Jones - en hun families in Londen. De roman is geconcentreerd rond de relaties van Groot-Brittannië met mensen van vroeger gekoloniseerde landen in Afrika, Azië en het Caribisch gebied. 
Het verhaal mengt pathos en humor en illustreert de dilemma's van immigranten en hun nakomelingen als ze worden geconfronteerd met een nieuwe, andere samenleving. De midden-en arbeidersklasse worden gehekeld door de Chalfens en Archie Jones.
Als onderdeel van de ervaring als immigrant, wordt de familie Iqbal geconfronteerd met conflicten tussen assimilatie en het behoud van hun cultuur. De roman toont het leven van een breed scala aan achtergronden, met inbegrip van Afro-Caribische, islamitische en joodse.
Wortels zijn een belangrijk thema in 'Witte Tanden'. Samad beschouwt ze als heilig en noodzakelijk. Hij maakt zich bezorgd en vreest dat zijn familie hun wortels zullen verliezen.  Archie heeft geen wortels, en Clara probeert die te ontsnappen. Ze verlaat haar moeder en het Jehova's Getuigen verleden.  De godsdienst vormt een groot deel van de wortels van zowel de Bowdens en de Iqbals ' . Hortense is bezig met het voortzetten van de Jehova's Getuigen traditie, en Samad maakt zich zorgen over het verlies van zijn islamitische geloof.
De rode draad van de tanden en in het bijzonder de witte tanden van de titel spelen een terugkerende rol. Terwijl de families in het boek in een groot aantal dingen verschillen, zijn witte tanden een overkoepelende kwaliteit. Ongeacht de kleur van hun huid, de religie die ze belijden, of het land waar ze vandaan komen, ze hebben witte tanden. Verwijzend naar het thema 'tanden' in de roman, maakt Zadie Smith gebruik van de term "wortelkanaalbehandeling" als een metafoor voor het onderzoek naar de geschiedenis van een personage.

Fundamentalisme is te zien in de drie contrasterende manifestaties in de tweede helft van de roman: KEVIN, het lot, en Jehovah's Getuigen. Veel van de personages worden meegetrokken door het gevoel van veiligheid die inherent zijn aan het fundamentalisme of de opwinding van extreme actie, in plaats van de leer van de groepen zelf. De leden van deze groepen hebben vaak bijbedoelingen.
Omgekeerd vertonen de Jehova's Getuigen geen bijbedoelingen: Hortense en Ryan Topps zetten zich in voor de Jehovah's Getuigendoctrine en hun eenvoudige, geïsoleerde leven.

'Witte tanden' meandert vrolijk uit, de regie is losjes, maar uiteindelijk valt en komt alles en iedereen samen in een bizarre slotscène. Een verwijt aan de auteur zou kunnen zijn dat ze te veel tegelijk heeft gewild, dus te weinig geschrapt heeft. Een modern verwijt, van de haastige hedendaagse lezer: 'Dank voor al dat moois, schrijver, maar had het niet wat minder gekund?'