Jongerenmysterie in een volwassen verpakking

Voor zijn 'Het Kerkhof der Vergeten Boeken' reeks had Carlos Ruiz Zafon al enkele titels op zijn naam. Ze worden geschaard onder jeugromans. Voor volwassen zijn de boeken echter net zo fantastisch! Het gebeurt zelden dat ik een boek ik nog geen 2 1/2 dag uitlees. Het Middernachtspaleis leest in één adem uit. Zeven kinderen uit een weeshuis sluiten een geheim genootschap, Het Chowbar genootschap. Het houdt in feite niet veel meer in als een club waarbij de leden elkaar alle trouw en geheimhouding beloven. Ze komen in aanraking met een interessante buitenstaander. Sheere is een meisje dat op de dag dat de kinderen zestien worden -en als gevolg daarvan volwassen worden beschouwd en het weeshuis moeten verlaten- het weeshuis met haar grootmoeder bezoekt. Op de dag dat het genoodschap ontbonden zou worden, laat het zevental een nieuw lid toe (Sheere) en zij proberen haar vreemde verleden te ontdekken. Daarbij blijkt een van de jongens, Ben, een connectie met de grootmoeder en Sheere te hebben. Ze beleven diverse avonturen om -wat later duidelijk wordt- de vloek die op Ben en Sheere rust ongedaan te maken. Zafon beschrijft dat in een meeslepende schrijfstijl. Boeiend, spannend, maar uiterst leefbaar en ongemerkt vliegen de pagina's voorbij. Zafon verwerkt wat mysterieuze en zelfs wat magisch realistische elementen in het verhaal. Dat maakt het geenszins ongeloofwaardig, maar voegt een extra dimensie toe. Het slot is heftig, maar blijft binnen de grenzen van het fatsoen. De schrijverskwaliteiten van Zafon, zeer goed tot hun recht komend in 'de Kerkhof' reeks, worden al breeduit geëtaleerd in wat een jeugdroman wordt genoemd. Per direct heb ik dan fan geworden van jongerenfictie, vooral als die afkomstig is van Carlos Ruiz Zafon