Weer een prachtige titel van Enrico!

Normaal gesproken heb ik geen moeite met het schrijven van recensies voor de boeken die ik lees. Of dat nou fantasy boeken, romantische boeken, goede boeken of slechte boeken zijn maakt niet uit. Waarom heb ik dan toch veel moeite gehad met het schrijven van deze recensie?

Na het lezen van dit boek vroeg ik mezelf af hoe je überhaupt een recensie kunt schrijven die waardig is aan een meesterwerk van een boek als deze. Hoe kan ik andere lezers duidelijk maken hoe prachtig dit boek is en waarom je het echt moet lezen? Ik kan slechts vertellen hoe ik het lezen van dit boek heb ervaren en hopen dat dit de interesse van anderen wekt.

Hierbij probeer ik dus een poging te doen om te omschrijven hoe het voelt om Gelukkig tegen de wereld van Enrico Galiano te lezen:

Het lezen van dit boek voelt als jezelf langzaam laten wegzakken in een warm bad. Een bad dat een heerlijke zachte bloemengeur afgeeft en je lichaam en geest compleet kan laten ontspannen. Het voelt als een diepe zucht laten en jezelf op een comfortabel bed laten vallen aan het einde van een lange dag. Het voelt als de warmte van de eerste lentestralen op je gezicht voelen en de vogels horen fluiten.

Ook al loopt Gioia, de hoofdpersoon van dit boek, tegen een hoop moeilijkheden aan gedurende dit verhaal, je voelt als lezer dat dit tijdelijke passages in haar leven zijn en dat ze er sterker uit zal komen. Gioia ziet de zware kanten van het leven voorbij komen, ze leert hoe het is om volwassen te worden en voelt wat het is om mensen een tweede of derde kans te geven.

‘’De vraag is niet hoe je volwassen wordt, maar hoe je jezelf redt. Niet wanneer je groeit, maar wanneer je beschut bent tegen de wind en de regen. Wanneer je weet dat je het vuur veilig naar de overkant hebt gebracht, het brandend hebt gehouden.’’

De geestelijke en filosofische ontwikkeling die het hoofdpersonage doormaakt, staat in alle boeken van Enrico centraal. Je zou kunnen denken dat dit voor best zware leesstof zorgt, maar dit is verre van waar in zijn boeken. Zoals ik het verhaal hierboven al eerder probeerde te omschrijven komt het altijd over als een zachte hand die je meeneemt in een sterk verhaal. Een verhaal die je als lezer de kans geeft om weer anders naar de wereld en de mensen om je heen te leren kijken. Of dat nu zoals bij Gioia door de lens van een camera is of zoals bij de meesten van ons door het lezen of schrijven van boeken, maakt dan geen verschil meer uit. Zolang we maar kunnen blijven leren van elkaars blik op het leven.

Wanneer ik de boeken van Enrico lees wil ik ze stuk voor stuk zowel verslinden als op het langzaamste tempo ooit lezen. Het zijn boeken waar ik geen genoeg van kan krijgen en die ik volledig in me op wil nemen om de rest van mijn leven te kunnen koesteren. Ik kan je dus nogmaals alleen maar aanraden om een (of alle) boeken van Enrico Galiano te lezen.