Houdt de aandacht niet vast

Rick Riordan heeft een vaste formule: je neemt een puber van een jaar of zestien, maakt die de zoon of dochter van een God, laat die wat avonturen beleven op het grensvlak van onze hedendaagse wereld en de klassieke mythologie en vertel het verhaal met de dwarse humorvolle toon van een puber, die toon die bijvoorbeeld ook Tad Williams in zijn Bobby Dollar-boeken toepast, en je hebt een succesvolle Young Adult Fantasy. Na de Griekse en Romeinse Goden uit de reeksen Percy Jackson en de Olympiërs en Helden van Olympus zijn nu de Noordse Goden aan de beurt.
Wanneer Magnus Chase zestien wordt, komt hij er achter dat hij de zoon van Freyr is. En daarna sterft hij. Dat is het eerste hoofdstuk. De rest van het boek is Magnus als held in het Walhalla bezig om Ragnarok nog een tijdje uit te stellen. In dit eerste deel, Het verdoemde zwaard, lukt dat hem natuurlijk, want anders krijg je geen serie.
Riordan toont zich opnieuw een vaardig schrijver, creatief, met veel gevoel voor humor… En tegelijkertijd laat hij met Het verdoemde zwaard zien dat dat niet voldoende is om een goed boek te schrijven, zoals hij met Helden van Olympus al liet zien dat het niet voldoende is voor een goede reeks. Toen raakte ik bij het tweede boek mijn belangstelling kwijt, bij deze nieuwe reeks gebeurde dat al vóór de helft van het eerste deel. Dat komt omdat ondanks de vaart, de ontwikkelingen die verrassend moeten zijn, het verhaal in wezen rechttoe rechtaan doorraast, waardoor de verrassingen niet echt verrassend meer zijn, de humor oubollig en geforceerd wordt. En dat de personages niet echt diepte krijgen, mogelijk ook een gevolg van de vaart waar Riordan voor kiest, zorgt er voor dat de lezer geen band met de personages krijgt.
Misschien is deze Young Adult Fantasy geschikt voor Young niet-al-te-Adult lezers.
(Paul van Leeuwenkamp)