Wat een passie!

Bruce Springsteen is een van mijn echte helden. Ik heb ‘m twee keer zien optreden. Zittend ergens boven in Ahoy en later staande op de middenstip op het heilige gras van de Rotterdamse Kuip. Een concert van deze ‘working class hero’ is een belevenis: wat een passie! Wat een energie! En dat drie en een half uur lang. En wat een band, de E Street Band met iconische leden als de zwarte saxofonist Clarence Clemons (inmiddels overleden) en gitarist ‘little’ Steve van Zandt, ook bekend als acteur uit de maffia-serie The Soprano’s.

Die Bruce Springsteen heeft een boek van ruim vijfhonderd pagina’s geschreven: ‘Born to run’, vernoemd naar het derde album dat zijn muzikale doorbraak betekende. En na het gelezen te hebben is mijn bewondering voor Springsteen alleen maar groter geworden. Vanaf de eerste pagina had het me te pakken. Natuurlijk gaat het over muziek, maar vooral ook over de omstandigheden, de omgeving en de mensen die een grote rol hebben gespeeld bij de totstandkoming ervan.

Zijn familie (Italiaans-Iers), de streek waar hij is opgegroeid de Jersey-shore, zijn band en later zijn vrouw en kinderen zijn voor Springsteen de zaken die ertoe doen in het leven.
Born to run is ook een openhartig boek, want Springsteen bekent dat hij al twintig jaar bij een psychiater loopt en gedurende zijn leven lange tijd geteisterd werd door depressies en angsten. Het lekkerst voelde hij zich op het podium en dat was aan alles te merken.

Niet altijd kon ik het verhaal volgen, want soms zweefde Springsteen er flink op los. In die zin deed het me soms een beetje denken aan Jack Kerouac’s legendarische roman On the Road, waarin zo nu en dan de waanzin flink toeslaat. Maar net als bij dat boek raakte ik op een gegeven moment in een flow en wil je steeds sneller.

Wat ook leuk is, is dat je allerlei dingen tegenwoordig kunt opzoeken op Youtube en Google-map, zodat hetgeen je leest ook een beetje gezicht krijgt. Geweldig boek dus, al helpt het wel heel erg als je een fan bent.