Moederskind...

Ik ken deze vader van Louis Theroux, de altijd zo onschuldig ogende documentairemaker, als begenadigd reisboekenschrijver (zie bv “de zuilen van Hercules”). Dit is een recent, heel ander werk. Hij beschrijft zijn leven met en vaak meer tégen zijn familie. Hij is de derde van zeven kinderen (twee zussen), geboren bij Cape Cod waar het negen maanden per jaar winter is en waar hij en zijn zussen en broers nog steeds wonen, allen in de buurt van hun moeder die uiteindelijk 102 jaar oud wordt. Die moeder beschrijft hij als een ware dictator, een tiran, een manipulator pur sang. In de wereld van Theroux is zij de dwingeland die macht uitoefent over alle zeven kinderen tot aan haar overlijden. Alles wat zij doet en zegt ( en nalaat) wordt in de ogen van Theroux gedaan (of nagelaten) om haar macht te bevestigen en hém (en soms ook andere broers) te benadelen of in een kwaad daglicht te stellen. Duidelijk blijkt dat dát de werkelijke reden is van zijn eigen “vluchtgedrag”,wat wel aanleiding is geweest voor veel mooie reisverslagen. Al lezend bekruipt je steeds de gedachte dat hij toch oud en wijs genoeg zou moeten zijn om zijn eigen frustraties achter zich te laten. Maar nee; hij verlaagt zich er zelfs toe om samen met zijn oudere broer Floyd (universitair hoogleraar) geniepig in te breken bij zijn eigen moeder op zoek naar bewijzen dat anderen worden voorgetrokken. Het lijkt af en toe bijna een kinderboek. Tegelijk vraag je je af hoe het mogelijk is dat hij (in het boek heet hij Jay) zich publiekelijk zó durft bloot te geven. Pijnlijk, zielig, triest, moeilijk voorstelbaar maar waarschijnlijk de (of meer precies zíjn) waarheid. Leest als een trieste trein…