Té bozig en zelfgenoegzaam

Titel is het Franse woord voor vuilnisbak. Verhaal van een “snelle jongen”, slim, belezen, die rijk wordt door de verkoop van de helft van zijn ICT- bedrijf en dan aan de slag gaat om zijn jeugddroom waar te maken, namelijk om schrijver te worden. Ondanks vele aanzetten en motivatie-reizen (Parijs, de werkkamer van Tsjechow en zo meer) lukt hem dat niet echt. Wel wordt hij succesvol handelaar in oud-communistische kunst, daarna columnist, later Europarlementariër waarbij hij veel ge- en misbruik maakt van de bijzondere positie die hij daardoor verkrijgt. Hij verliest zijn eerste en enige ware liefde Friedl, gaat op zoektocht naar zijn zoon in Oekraïne, komt daar tot de ontdekking dat deze zoon niet bestaat, wordt gevangen gezet door rebellen en komt vrij net vóór de ramp met de MH-17. Dan komt hij tot “inkeer” , ziet ineens alle onrechtvaardigheid in de wereld, beseft dat hij zelf zeker deels medeschuldig is aan de ontstane situatie in de wereld en meer in het bijzonder aan de MH-17-ramp en pleegt uiteindelijk zelfmoord.
Het lukt de schrijver je een hekel te laten krijgen aan de hoofdpersoon Wessel Stols onder andere door de man om wie het hele boek draait steeds met zijn volledige naam te benoemen, waardoor er afstand van schrijver en lezer tot deze hoofdpersoon blijft bestaan. Maar wanneer ik voor de twintigste keer heb gelezen dat die Europarlementariërs maar een luizenleventje hebben met seks, drank en drugs naast een ruime toelage weet ik wel waar zijn sympathie ligt. Aardig gegeven maar tè uitgebreid en met tè veel herhaling opgeschreven.