Het verleden verklaard?

Terwijl je het boek zit te lezen slaat de vertwijfeling toe. Is dit biografisch, autobiografisch of gewoon een mooi verhaal? Ik sla het boek dicht en zie het woord roman voorop staan. Alles is dus veroorloofd.
Een groot deel van het verhaal gaat over de vader van de auteur. Een wonderlijke levensgeschiedenis die doet denken aan het magisch realisme van Marquez, maar dan in het Turkije van de jaren 60.
Deniz heeft een lastige jeugd gehad met een vader die nooit tevreden was met de resultaten van zijn zoon en heel driftig kon worden. De auteur probeert dat te verklaren met de ervaringen van zijn vader in het verleden. Wanneer hij dit koppelt aan de rusteloosheid en de teleurstellingen van zichzelf, ziet hij parallellen met zijn eigen leven. Ook hem lukt het niet te aarden op een plek, en zodra dat wel lijkt te gebeuren zorgt de rusteloosheid ervoor om weer op zoek te gaan naar een volgende plek.
De vergelijking klinkt logisch en lijkt aan te sturen op een verklaarbare en licht voorspelbare conclusie. Maar in het laatste deel van het boek, en dat maakt het een bijzonder sterke roman, kantelt het perspectief, eigenlijk op aanwijzen van zijn vrouw. Hij worstelt met het tot een goed einde brengen van het boek. Elly, zijn vrouw, geeft aan dat een verklaring van het verleden de relatie tot zijn vader niet als vanzelf tot iets goeds maakt. Wel kan een recente ervaring een verrijking zijn voor je relatie, maar het veranderd niets aan het verleden. Het zorgt er wel voor dat je niet meer terugkijkt met woede.
Een wijze levensles voor de hoofdpersoon en een legitieme reden om het boek te schrijven, voor zijn omgeving, voor zijn kinderen. Zodat ze beter snappen waar de rusteloosheid, de woede en frustratie vandaan komen.