familie

Het lijkt een contrast, schrijven over Congo, Damascus en Mali, of over een familie langs het kanaal in Neerpelt, maar voor Lieve Joris zijn het portretten van mensen en plekken. Natuurlijk komt het erg dichtbij als je over je eigen familie en jeugd schrijft, en dat is ook de kracht weer van dit boek dat de schrijfster blijft observeren alsof je er naast staat en naar kijkt.
Hildeke is het tweede boek dat over de familie van de schrijfster gaat. Na “Terug naar Neerpelt”, over haar broer Fonny, gaat dit tweede boek over haar zus. Het boek over Hildeke heeft een andere dynamiek dan het boek over Fonny en dat maakt het ook een sterke aanvulling op het oeuvre van Lieve Joris.
Het eerste deel beschrijft hoe de familie omgaat met het ouder worden en uiteindelijk overlijden van haar vader. Hildeke woont gedeeltelijk bij haar vader en wordt door de familie opgevangen wanneer haar vader wegvalt. Het tweede deel gaat over Hildeke. De belevenissen met Hildeke zijn oprecht beschreven en gaan over de kleine en grote gebeurtenissen in het leven van een familie waar één van de kinderen het syndroom van Down heeft.
In de loop van het boek begin ik mij af te vragen welke kant het verhaal uit zal gaan. Het begint langzaam slechter te gaan met Hildeke en dan schrijft ze:

“Hildeke kijkt naar me en knikt. Ze houdt ons bij elkaar. Nog steeds houdt ze ons bij elkaar. Zelfs nu.”

Dit inzicht laat alles op z’n plek vallen in dit boek. De observatie dat de binding tussen de verschillende familieleden te maken heeft met de zorg voor één van de gezinsleden. En de trieste constatering dat een familie uit elkaar valt als deze zorg wegvalt. Het maakt het zo menselijk, herkenbaar en universeel als thema van dit boek, dat het niet uitmaakt of het in Congo, Damascus, Mali of Neerpelt zich afspeelt.