Pas op voor de Morose!

Na een moeilijke periode volgend op het geweldige (internationale) succes van Hex komt Thomas Olde Heuvelt met Echo. Een prima verhaal dat misschien wat compacter had gemogen, maar door het schrijverstalent van Olde Heuvelt ondanks de omvang boeiend is van begin tot eind.

Het eerste wat mij opvalt is dat de uitgever er voor heeft gekozen de toevoeging 'thriller' op de voorzijde op te nemen. Waarom? Wil de uitgever een graantje meepikken van het succes van de (Scandinavische) thrillers in dit land? Mijns inziens zou de toevoeging 'horror' beter op zijn plaats zijn geweest, voornamelijk vanwege de bovennatuurlijke elementen, maar dat ligt wellicht commercieel hier wat moeilijker en zou misschien potentiële lezers afschrikken. Oke, het is geen horror in de categorie zombies, cirkelzagen, afgehakte ledematen of ontploffende hoofden, maar het feit dat je gezellig een wandeling maakt met een oudere mevrouw terwijl wij vervolgens een paar bladzijden verder lezen dat diezelfde mevrouw al jaren geleden is overleden, is toch niet iets dat je in het normale dagelijkse leven zou verwachten. Verder nog wat subtielere zaken als thuiskomen in een leeg huis, even twee minuten onder de douche en vervolgens iemand op bed zien zitten die naar je zit te staren. Of iemand met door vogels uitgepikte ogen die desondanks toch al jouw bewegingen nauwgezet blijft volgen.

De afgrond zat vol schaduwen, vol pikzwart van een diepte waar het licht nooit reikte, vol dansende echo's. En het leefde. De echo's leefden.

De proloog is er ook eentje in de categorie horror met dode mensen die steeds dichterbij komen op momenten dat jij even niet kijkt. En aan het eind van het boek gaat Olde Heuvelt helemaal los en zullen lezers die een normale thriller verwachten toch wat vreemd opkijken.

Er kwamen vogels uit Nicks gezicht. En dat was niet alles. Uit het blootgelegde litteken stak een arm. Vijf bevroren lijkenvingers uitgestrekt, zoekend naar warmte. Zoekend naar mij.

Het boek bestaat globaal uit drie delen: de beklimming en fatale afdaling van de 'Mont Maudit' (overigens bestaat die berg in het echt ook), de revalidatie in Amsterdam en de terugkeer naar de plaats waar het allemaal begon om te zoeken naar een mogelijke oplossing. Een deel daarvan vertelt vanuit dagboekaantekeningen. Olde Heuvelt springt ook heen en weer in de tijd wat het verhaal net wat meer sjeu geeft. Zo lezen we eerst tussen de regels door dat er in het Amsterdamse ziekenhuis een ramp is gebeurd met een flink aantal slachtoffers en dat landelijk in het nieuws is, maar pas later in het verhaal wordt er uitgebreider bij stilgestaan. Ook de al genoemde proloog is iets dat pas veel later in het boek plaatsvindt.

Bij de beklimming/afdaling wordt je als lezer bedolven onder heel veel specifieke termen uit het bergbeklimmersvak. Je kunt gelijk merken dat Olde Heuvelt liefhebber is, want we lezen alles over materialen (Gore-Tex jas, stijgijzer, karabiner, schlinge), technieken (remknopen, zekeringen, prusiklussen) en de omgeving (graat van de berg, traverse, morenes). In het begin lijkt het allemaal wat te veel voor een lezer die niet bekend is met deze materie, maar uiteindelijk stoort het niet echt.

Olde Heuvelt's schrijfstijl is erg populair, maar dat is nu eenmaal een gevolg van onze veranderende maatschappij. We drinken geen koffie meer, maar bestellen ijsmochaccino's of ristretto's en drinken geen bier maar een Cardinal Draft of een Sunset Spice cocktail. We luisteren ook niet meer met een koptelefoon naar muziek, maar gebruiken oortjes of een Dr. Beats. En swipen is tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld ondanks dat ik "swipete" nog steeds een vreemd woord vind in het Nederlands.

Wat wel op een gegeven moment een klein beetje begint te irriteren is het veelvuldig gebruiken van Engelse woorden. Los van de in Nederland gebruikte Engelse woorden zoals het zojuist genoemde swipen, gebruikt Olde Heuvelt veel Engelse uitroepen. Oke, hoofdpersoon Sam is een Amerikaan en zal bij opwinding of angst af en toe teruggrijpen op zijn moedertaal, maar het had van mij allemaal wel iets minder gemogen. Enkele voorbeelden:

Cécile, ze was aan het musen...
En zij, snappend als een gebeten hond...
Sam, WT-fucking-F? Shivering with anticipation...
Volkomen oblivious, met al z’n goeie wil...
Daarover heb ik dus, I kid you not, gehallucineerd...

Maar los van deze kleine irritaties is Echo een geweldig boek. En ik kijk alweer uit naar zijn volgende boek Orakel dat begin volgend jaar verschijnt.