Lezersrecensie
Jammer
'Vergeet de meisjes' is de derde roman van journaliste en schrijfster Alma Mathijsen (1984).
In Vergeet de meisjes krijgt de Amerikaanse journalist Fields de opdracht om de schrijfster Iris Kouwenaar van ) 'Antidote' te interviewen.Hij reist hiervoor naar Nederland en stuit daar op een muur genaamd Kay. Zij blijkt de vriendin/geliefde van Iris en het kost Fields grote moeite om deze muur, die Kay rond Iris heeft opgetrokken, te slechten. Het verhaal zit vol absurde situaties; zo sluit Fields zich urenlang op in een kast in de kamer waar de zieke Iris in bed ligt, laten bouwvakkers een boom door het slaapkamerraam van Iris vallen waardoor zowel zij als Kay gewond raken.
Omdat Iris, buiten Kay om, meewerkt aan het interview, rijst de vraag of de opsluiting in het huis van Kay vrijwillig is.
In feite draait het bizarre verhaal niet om een al dan niet succesvol interview, maar om de relatie tussen geit (Iris) en paard (Kay).
Dat het boek zich vlot laat lezen, komt door de kinderlijke/eenvoudige schrijfstijl; zeker niet door een boeiend verhaal. Hier en daar een wat gezochte filosofische uitspraak zoals: "Als er niets misgaat, valt er niets te vertellen".
Het volgende fragment uit het boek zegt veel over de auteur: " Een schrijver moet ontleed worden tot we haar begrijpen. En als dat niet lukt, hangen we het op aan talent".
Jammer, een gemiste kans.
In Vergeet de meisjes krijgt de Amerikaanse journalist Fields de opdracht om de schrijfster Iris Kouwenaar van ) 'Antidote' te interviewen.Hij reist hiervoor naar Nederland en stuit daar op een muur genaamd Kay. Zij blijkt de vriendin/geliefde van Iris en het kost Fields grote moeite om deze muur, die Kay rond Iris heeft opgetrokken, te slechten. Het verhaal zit vol absurde situaties; zo sluit Fields zich urenlang op in een kast in de kamer waar de zieke Iris in bed ligt, laten bouwvakkers een boom door het slaapkamerraam van Iris vallen waardoor zowel zij als Kay gewond raken.
Omdat Iris, buiten Kay om, meewerkt aan het interview, rijst de vraag of de opsluiting in het huis van Kay vrijwillig is.
In feite draait het bizarre verhaal niet om een al dan niet succesvol interview, maar om de relatie tussen geit (Iris) en paard (Kay).
Dat het boek zich vlot laat lezen, komt door de kinderlijke/eenvoudige schrijfstijl; zeker niet door een boeiend verhaal. Hier en daar een wat gezochte filosofische uitspraak zoals: "Als er niets misgaat, valt er niets te vertellen".
Het volgende fragment uit het boek zegt veel over de auteur: " Een schrijver moet ontleed worden tot we haar begrijpen. En als dat niet lukt, hangen we het op aan talent".
Jammer, een gemiste kans.
1
Reageer op deze recensie