Op momenten van verdriet luisterde zij naar wat stilte wil.

Opnieuw brengt Arthur Japin een historisch personage tot leven: Anna Witsen (1855-1889).
Haar passie: zingen.
Haar tragiek: iedereen om haar heen weet wat het beste voor haar is.
Vader Jonas Jan is mede oprichter van het Amsterdams Conservatorium, maar verbiedt zijn dochter om daar zanglessen te volgen: "Op besloten avondjes mag jij altijd zingen, graag zelfs. Maar toch niet tegen betaling als een hoer voor iedereen te kijk". Broer Wim, mede oprichter van De Tachtigers (o.a Frederik van Eeden, Willem Kloos, Herman Gorter), kan echter ongestoord zijn kunst bedrijven. Voor deze Nederlandse literatuur beweging (voorstanders van impressionisme en naturalisme 1880-1894), is in het boek een hoofdrol weggelegd.
Anna voelt zich thuis bij deze hemelbestormers, echter háár carrière en háár leven werden gebroken in de knop. Zij treedt in de voetsporen van Camille Claudel, Madame Bovary, Eline Veere.
Het boek laat zich lezen als een 19e-eeuwse roman.
"... in iemand zo licht aangevuurd als zij, trillen onzekerheid en euforie op dezelfde frequentie".
De playlist met door Arthur Japin geselecteerde muziek is een aanrader.