Lugubere geest

Perfecte resten start met een proloog die de term luguber zeker mag dragen. Het zet de toon van een zaak waar Luc, kort na zijn aanstelling in beland.

De keuze van Helen Fields om te schijven vanuit de verschillende hoofdrolspelers is wat mij betreft uitstekend geweest. Nog niet vaak heb ik een thriller gelezen waarbij ik zo ben meegenomen in de geest van de dader.
De spanning van het boek zit ook voornamelijk op dat gebied. Wat gaat er in de geest van hem om? Waarom doet hij dit? En wat voor lugubere plannen heeft hij verder nog? Het aantal van deze gebeurtenissen valt reuze mee, waardoor het boek ook prima te lezen is als je niet van teveel geweld houdt.

Buiten de dader is Luc als leider van het onderzoeksteam het belangrijkste personage. Zijn banden met collegas en zijn verleden komen uitgebreid aan bod en geven adempauze tussen de acties in de zaak. Dit komt het verhaal deels ten goede. Een aantal onderwerpen en situaties zijn niet passend in de rest van het verhaal en doen het geheel niet perse afbreuk, maar voegen niets toe. Zeker een gebeurtenis die de zaak in een stroomversnelling lijkt te brengen is te ver gezocht.

De schrijfstijl is aangenaam door de toepassing van vlotte zinsopbouw en de wisseling tussen Luc en de dader. Als lezer blijf je nieuwsgierig naar wat de volgende acties van beide partijen zijn waardoor je het liefst blijft doorlezen.

Over het geheel gezien is perfecte resten, op een enkel stuk na, een heerlijk boek dat je van begin tot eind meesleept. Zeker een aanrader.