Niemands kind - Ingrid von Oelrafen

Voor ik dit boek las, had ik nog nooit van het Lebensborn project gehoord. Het is een van de vele geheimen die op komen borrelen zoveel jaren na de Tweede Wereldoorlog.

Mijn eerste indruk tijdens het lezen was, huh waar gaat dit over? Er werden ook een aantal woorden gebruikt zoals post-apocalyptische woestijn en een dystopisch tableau waardoor ik moeite had in het verhaal te komen. Het eerste hoofdstuk heb ik achteraf pas begrepen toen ik het boek uit had.

Pas wanneer Ingrid op volwassen leeftijd op zoek gaat naar haar identiteit begonnen voor mij puzzelstukjes van het verhaal in elkaar te vallen. Ingrid neemt je namelijk eerst mee in het verhaal na de oorlog waarbij er best veel details worden beschreven die achteraf niet zoveel met het Lebensborn project te maken hebben, maar meer met Erika / Ingrid als persoon en door middel van haar ontdekkingen later in het verhaal kom je erachter wat er met haar is gebeurd.

Het is een rauw verhaal waarbij Erika / Ingrid het verhaal deelt van vele Lebensborn kinderen. Het is een combinatie van een stukje geschiedenis waar nog weinig over geschreven is meer bekendheid geven in combinatie met haar autobiografische verhaal. Ik proefde tijdens het lezen een bepaalde bitterheid. Het niet goed kunnen hechten in haar jonge jaren waardoor ze levenslang op zoek was naar liefde.

Tijdens het verhaal worden er veel historische feiten gedeeld waardoor je als lezer kunt vertrouwen op de bronnen. Dit is echter ook meteen een minder punt van het boek, het is soms een grote opsomming van informatie waardoor je de klik met het verhaal kwijt dreigt te raken. Ik had gehoopt meer te lezen over hoe het er in de tehuizen aan toe was gegaan, maar dit kwam helaas maar mondjesmaat aan bod.

Al met al een bijzonder onderwerp waar zeker meer aandacht aan geschonken mag worden, maar ik weet niet of dit boek dat ook gaat bereiken.