Die eeuwige lach in je hart.

Loslaten doet pijn, is het waargebeurde verhaal van Marianne Swinkels en haar gezin. Een verhaal vol liefde en overgave. Een verhaal over een weg die niemand wil gaan.

Loslaten doet pijn is een triest maar tegelijkertijd ongelooflijk mooi verhaal. Triest, omdat de hoofdpersoon in het boek, Bryan, maar zo kort heeft kunnen genieten van het leven. Waarbij genieten ook niet het juiste woord is, omdat hij 6 jaar lang zo hard heeft moeten strijden om van slechts heel kleine dingetjes te kunnen genieten. Een leven vol oneerlijkheid, een leven wat hij zo graag anders zou hebben geleefd. Een leven waarin hij had kunnen leren wat genieten van het leven betekende.
Maar toch is het ook een mooi verhaal. In die zin mooi, omdat je de enorme liefde in het boek voor Bryan voelt van zijn ouders en zus, maar ook van andere betrokkenen.

Het verhaal leest vlot door, slurpt je helemaal op, laat je niet meer los, heeft veel emotie, maar ook hier en daar een lach, ondanks de ernstige situatie, bij de zeldzame momentjes van geluk. Het enige waarom het haperde tijdens het lezen, was omdat op sommige momenten de tranen over mijn wangen liepen.

Het verhaal is zo levensecht overgebracht aan de lezer, dat je zelf de enorme pijn en het verdriet ervaart die Bryan, zijn zus en zijn ouders hebben moeten doorstaan. Een verhaal vol machteloosheid, onwetendheid en gevoel van vaker niet dan wel gehoord te worden. Als lezer probeer je vaak een verhaal te ontrafelen, kijk je naar de plot van een verhaal. Maar hier valt niets te ontrafelen, het verhaal is zoals het is, het staat er, zo is het en niet anders.
Bryan, een klein dapper jongetje, met zijn eeuwige lach op de momenten dat hij wel genoot van de dingen die binnen zijn bereik lagen. De lach waarmee hij kon verbloemen hoe ziek hij was terwijl hij toch ook veel verdriet had. Maar opgeven was geen optie.

Bryans pad werd anders geplaveid, met zoveel hobbels, en oneffenheden, dat je niets anders kon doen dan struikelen. Het lange pad moest opnieuw geplaveid worden maar niemand wist hoe. Het was een enorme opgave voor iedereen om deze weg te gaan, maar ook een weg vol liefde.

De auteur, Marianne Swinkels, is de moeder van Bryan, Marty zijn vader en Sidney zijn zus.

Na het lezen van het boek voelt het bijna alsof ik Bryan ook zelf gekend heb.

Dag lieve Bryan, nu kun je je eigen pad gaan.

Bedankt Marianne dat ik je zoon mocht leren kennen. En vind het een hele eer dat ik achterop het boek mag staan met mijn quote.

P.S. als je het boek gelezen hebt, begrijp je ook mijn titel boven de recensie.