Lyrische vertelling met weinig sprookjeselementen

Maanden voor de effectieve publicatiedatum zat ik reeds op hete kolen om The Hazelwood te lezen. De korte inhoud beloofd een donker, mysterieus sprookje. Helemaal mijn ding. De cover van het boek is ook prachtig en spreekt echt tot de verbeelding. En toch.... bleek The Hazelwood een grote teleurstelling voor mij.

Grotendeels ligt het probleem waarschijnlijk bij mezelf. The Hazelwood richt zich op een specifiek type lezer, diegene die van dromerige, metaforische verhalen houden. Denk maar aan Alice through the looking glass(waar het trouwens bizar veel van weg heeft tot mijn grote ergernis.), maar ook de boeken van Angela Carter. Mijn ding is het in elke geval niet echt.

Ik hoopte in The Hazelwood echt een sprookje te vinden, maar om eerlijk te zijn komen er bizar weinig sprookjes aanbod in het verhaal. Pas de laatste 30% begint echt rond de sprookjes te draaien, waar ik zo naar verlangde. En voor mij is dat een gemiste kans. Want de sprookjes zijn echt duister, donker en soms behoorlijk bloederig. Perfect dus, maar je krijgt er als lezer veel te weinig van te zien. Ik bleef echt op mijn sprookjeshonger zitten. Ik heb ondertussen vernomen dat Melissa Albert een effectief boek gaat schrijven over de sprookjes. Een echte versie van Tales from the Hinterland, maar eigenlijk had ik gehoopt deze sprookjes in The Hazelwood terug te vinden.

Weinig sprookjes dus... wel heel veel mysterieus gedoe waar kop nog staart aan te krijgen is. Maar he, dat is toch niet erg? Dat hoort namelijk zo in sprookjes. Een veel gehoord excuus in dit boek. Telkens de personages een onbegrijpelijke keuze krijgen of 'het lot' hen stuurt vanuit het niets, wordt het argument 'oh maar dat hoort zo in sprookjes bovengehaald.'

De eerste 70% van het boek was voor mij echt een worsteling om doorheen te komen. De personages voelde allemaal heel erg aan als kartonnen figuren, waar ik als lezer totaal geen band mee kon krijgen en die op zijn zachts gezegd wandelende clichés waren. Ellery Finch is de filosofische, beetje vreemde, geeky jongen met zwaar beladen quotes. (In dit geval zelf getatoeëerd op zijn arm. Alice is het meisje dat de weg kwijt is en haar lot als een echt zwaard van damocles boven haar hoofd voelt hangen. Alles draait rond de reis naar The Hazelwood en alle mysteries daarrond, maar deze konden me amper blijven boeien.

Voor mij sloeg The Hazelwood de bal compleet mis.... maar ik denk dat dit boek een klassiek geval van You love it or you hate it is. Er is zeker een publiek voor dit soort boeken te vinden. Maar ik blijft toch liever bij mensen die het donkere sprookje voor mij meer tot leven brengen, zoals Naomi Novik of Katherine Arden.