Perfectie

Second book syndrome…. Het is een gekend iets in de boekenwereld. Maar The Vanishing Throne heeft hier zeker geen last van.

Als je mijn blog al een tijdje volgt, dan herinner jij je misschien nog wel mijn review van het eerste boek in deze serie, namelijk The Falconer. Ik gaf het boek 3.5 sterren en was behoorlijk enthousiast over het verhaal. Het was duidelijk een boek dat de basis moest leggen voor de rest van de serie. Maar erg veelbelovend en ik moet zeggen dat het tweede deel in de reeks mijn verwachtingen zonder twijfel overtrof.

The Vanishing Throne start waar The Falconer eindigde. Edinburgh en grote delen van de wereld zijn verdwenen. Vernietigd door de ontsnapte feeën. Aileana is gefaald in haar enige missie en de wereld heeft er de prijs voor betaald. Zij bevind zich nu in de handen van haar grootste vijand. Martelingen en haar eigen angsten en schuldgevoel onder ogen kijken staat dagelijks op het menu. Maar wanneer Kiaran en zijn zus er in slagen om haar te redden, zal Aileana onder ogen moeten zien dat haar strijd nog lang niet voorbij is.

The Vanishing Throne is een erg duister boek dat je hart echt in stukken zal scheuren. Het verdriet en de wanhoop druipt echt van elke pagina en komt in heel veel verschillende facetten naar voren. Zo zijn er heel wat gevechten en bloedvergieten. Maar ook leugens en bedrog zorgen voor de nodige teleurstellingen. En het gevaarlijkste struikelblok in het verhaal is de waarheid ontdekken achter de mensen die je dacht blindelings te kunnen vertrouwen. Het verhaal is hartverscheurend, vol met actie maar terzelfder tijd ontzettend mooi.

Ikzelf word echt ontzettend gelukkig van de grote focus op de naweeën van de oorlog. Heel vaak eindigen verhalen na een oorlog en weten we eigenlijk niet hoe het met onze personages verdergaat nadat de epische strijd gestreden is. The Vanishing Throne draait net volledig rond dit concept. Hoe de overlevende mensen moeten zien te navigeren binnen een wereld die hen eigenlijk niet wil hebben. Waar vijanden om elke hoek kunnen loeren. Daarnaast kon ik het erg appreciëren dat de hoofdpersonages niet gespaard bleven. Ik val misschien een beetje in herhaling, maar vaak moeten de hoofdpersonages geen offers brengen. Hier wel, geliefden en belangrijke zaken moeten opgeofferd worden

In dit boeken krijgen we ook meer te zien van Kiaran en zijn achtergrondverhaal. Gelukkig wordt het geen goedpraat verhaal. Kiaran blijft een grijze figuur, waar de balans de ene keer naar de slechte kant helt en de andere keer meer naar de goede. Hier hield ik wel van. Veel te vaak worden de donkere, mysterieuze mannelijke hoofdpersonages goedgepraat. Maar Kiaran blijft gewoon zijn heerlijke, donkere, soms best slechte zelve. Dit zorgt ook voor een extra laagje in het hele liefdesverhaal.

In mijn review van deel een haalde ik al aan dat een groot deel van het verhaal rond PTS draaide en dat het zo mooi overkwam; Ook in dit deel van de serie speelt PTS een belangrijke rol. Het nieuwe personage Aithinne is hierin de spilfiguur, maar daarnaast is zij ook een belangrijk nieuw onderdeel van de cast. Ik ben zo benieuwd wat ze nog voor ons als lezers in petto heeft. Ze zorgt voor een komisch noot, maar ook voor een duistere verhaallijn.

Het mag wel duidelijk wezen dat ik helemaal betoverd werd door dit boek. Voornamelijk omdat het alle clichés van Young Adult reeksen op de hak neemt en mij eindelijk het verhaal geeft waar ik al zo lang op zit te wachten. Dit boek is een prachtig geschreven verhaal, vol actie en romantiek dat je hart zal breken. Ik kan amper wachten om het derde deel in de reeks in te duiken, want het einde bracht me echt tot op de rand van mijn zetel.