Franse vrouw van de eigen tijd

De recensent in de Groene noemde het boek De Jaren een sociologische autobiografie. Een typering die nieuwsgierig maakt. Al vrij snel begrijp je wat hij daarmee bedoeld. De schrijfster vertelt over leven van een vrouw uit onze tijd alsof het om een derde gaat. Alles in een beschrijvende stijl, vaak aan de hand van foto’s uit dat leven. In chronologie. Alles wat in de buitenwereld gebeurt, geeft vorm aan dat leven. Ze komt uit een eenvoudig milieu in een kleine Franse plattelandsplaats en krijgt de kans om door te leren, zoals velen na de oorlog, waardoor ze profiteert van het meritocratisch ideaal. Ze ontworstelt zich uit haar milieu, kiest voor een loopbaan in het onderwijs en raakt maatschappelijk betrokken, links en Frans. De aversie tegen De Gaulle en de sympathie voor Mitterrand en sentimenten over andere Franse presidenten die daartussen zitten, passeren de revue. Evenals de veranderingen van de jaren zestig en zeventig, de pil, de seksuele revolutie, vrouwenemancipatie en de invloed die dat heeft op het leven van vrouwen. Ze verhuist van het Franse platteland naar een voorstad van Parijs, neemt nog meer afstand neemt van haar vroegere leven en milieu en ze doet mee met het progressieve leven. De veranderingen en ontwikkelingen komen voorbij in vooral – voor ons onbekende en daardoor niet altijd te plaatsen - Franse nationale gebeurtenissen, liedjes en schandalen. De schrijfster vertelt wat die gebeurtenissen met het leven en vooral het innerlijke leven van de vrouw doen. "De jaren" is een levenswerk.