Wandelen en er over lezen, het gevoel

Het zoutpad gaat over de lange afstandskustpad in de zuid west hoek van Engeland, meer dan 1000 km. Het South West Coast Path. Lopen over zo'n lang vaak moeilijk begaanbaar pad steeds dicht bij de kust is een sensatie. Het pad is lang en loodzwaar, omdat het vaak op en neer gaat met veel steile hellingen door de talloze inhammen aan de Engelse kust. Het weer is wisselvallig, veel wind, regen en zon. Als je zo'n pad loopt, altijd wild kampeert en weinig geld hebt voor eten en drinken, is het loodzware opgave. De schrijfster loopt het pad met haar man die veel last heeft van een chronische ziekte. Ze halen iets meer dan 10 km per dag.
In meer dan 300 bladzijden beschrijft zij de barre tocht. Er zit veel herhaling in het boek van alles wat ze meemaken. Het weer, de tegenslagen, zoeken naar eten, worstelen met lichamelijke klachten, vermoeidheid, ontmoetingen, enz. Veel is hetzelfde, alleen steeds op een andere plaats op de route.
Ik heb met mijn vrouw een deel van het pad gelopen en kan beamen dat het adembenemend mooi is en zwaar. Gelukkig konden wij overnachten in b&b's en eten in foodpubs. Lange afstandswandelen is - naar mijn ervaring - heel veel hetzelfde, Stap voor stap. Na veertien dagen verveelt die herhaling niet meer. Integendeel, je krijgt er heel goede zin van en alle toekomstige tegenslag ken je al en neem je voor lief. Die ervaring, eindeloos wandelen op een moeilijk pad én je geestelijk en lichamelijk steeds beter voelen, lijkt de schrijfster te willen overbrengen. Wat met wandelen lukt, slaagt niet met het over al die herhalingen te lezen in een overigens goed en vlot geschreven boek.