Smullen over schraalhanskookkunst

De moeder van Maarten ’t Hart kookte alles tot moes, zodat er slechts een ondefinieerbare fletsgroene drab restte. Schraalhanskookkunst noemt hij het. Hij had in zijn jeugd altijd honger. Wat hij ook at, de eetlust bleef. Hij denkt dat zijn goede stoelgang eraan bijdraagt dat hij mager blijft. Maar daaraan ligt het niet alleen, ontdekt hij. Toen hij een tijdje in de kost was bij zijn tante in Leiderdorp die vorstelijk kookte met meer aardappelen, echte boter, een flink stuk doorregen vlees, echte jus, gevulde soepen en beroemde nagerechten, riep zijn moeder bij thuiskomst “O wat heb jij een bolle toet’.
Maarten ’t Hart, bioloog, gaat op zoek naar de dikmakers. Hij spreekt met veel mensen die dik zijn, leest de afvalboeken met een kritisch oog en legt alle adviezen om af te vallen onder de loep. De meeste raadgevingen vindt hij lariekoek. Veel sporten, veel water drinken, diëten van dr. Atkins, Sonja Bakker, Montignac en anderen, allemaal niet nodig. Zijn advies is vooral veel groente en fruit eten, weinig aardappelen, brood, pasta en kaas en geen vlees en vis. Glaasje rode wijn mag wel. Zo’n beetje de ingrediënten die zijn moeder gebruikte – met uitzondering van de wijn natuurlijk - maar dan beter klaargemaakt en vers van het land. Achterin staart een lijstje met aanbevolen en te vermijden ingrediënten.
Nuttig allemaal. Maar verreweg het beste aan dit boek zijn de verhalen over het eten bij hem thuis. Wat een verteller is die man. Om van te smullen.