Een verhaal dat vanaf de eerste pagina onder je huid kruipt

Soms pak je een boek uit je kast die je meteen vanaf de eerste pagina onder je huid kruipt. Zo´n verhaal waarvan de personages echte mensen lijken te worden, personages waar je gewoon een afkeer voor voelt of van gaat houden alsof het iemand is die je echt kent. Zo´n verhaal dat zo knap geschreven is dat je ermee opstaat en weer mee naar bed gaat.

De vergeten vrouwen is zo´n boek.

De vader van Frankie en Finley hecht veel waarde aan het dienen van zijn land, maar dit kan hij niet zelf. Zijn zoon Finley kan dit wel en zal dan ook gaat vechten in de oorlog in Vietnam en zal hiermee een plekje verdienen aan de heldenwand in het kantoor van zijn vader. Dochter Frankie wil dit ook, maar zij zal nooit de status van held bereiken omdat voor haar een andere toekomst is weggelegd, namelijk die van getrouwde vrouw en moeder. Tot die tijd “mag” zij het beroep van verpleegster uitoefenen.

Ter ere van het vertrek van haar broer wordt een feest gegeven en op dit feest vertelt een vriend van haar broer haar dat ook vrouwen helden kunnen zijn. Omdat Frankie haar broer niet wil missen besluit zij zich aan te melden als verpleegster voor het leger en vertrekt om die reden naar Vietnam, in de veronderstelling dat zij daar haar broer op zal kunnen zoeken. Maar dan overkomt Frankie de eerste van meerdere verschrikkelijke gebeurtenissen.

Bij aankomst in Vietnam blijkt dat het allemaal niet zo mooi is als wat zij zich had voorgesteld. Frankie maakt vreselijke dingen mee in de oorlog, maar vind tegelijk ook dat het een hele mooie tijd is geweest. Niet alleen heeft zij daar haar twee beste vriendinnen leren kennen, ook leert zij daar de liefde kennen. Na twee jaar gediend te hebben in Vietnam keert zij terug naar huis en daar moet zij haar leven op zien te bouwen met de verschrikkingen van de oorlog nog in haar hoofd.

Dit boek kroop vanaf de eerste pagina onder mijn huid. Kristin Hannah is een meester in het beschrijven van de omgeving waar verhaal zich afspeelt, en ook de belangrijkste personages heeft zij weer kundig uitgewerkt. En was een personage waar ik op een gegeven moment echt een hekel aan kreeg, en van Frankie ben ik echt gaan houden! Sommige situaties waren zo beeldend en vol gevoel omschreven dat ik er van moest huilen. De pijn die Frankie te verwerken kreeg was voor mij als lezer soms letterlijk voelbaar.