Personages die ik maar moeilijk los kan laten

Brighton Friedrich wordt in de jaren ’30 van de vorige eeuw geboren in Riverside, een psychiatrische inrichting in Pennsylvanie. Als een van de verborgen kinderen in deze inrichting heeft zij het geluk, voor zover je van geluk kan spreken, dat een van de verpleegsters zich over haar ontfermt als een soort moederfiguur. Joann voedt haar zo goed mogelijk op en heeft op haar manier ook enige vorm van onderwijs. Als Brighton 5 jaar oud is ontmoet zij in deze inrichting haar beste vriend, en omdat deze jongen geen naam heeft geeft zij hem de naam Angel. Na 18 jaar van verschrikkingen besluiten Angel en Bighton te ontsnappen en op zoek te gaan naar hun familie, een zoektocht die ze door hun gebrek aan kennis van de wereld buiten de inrichting de nodige uitdagingen oplevert.

Het gebeurt me niet vaak, maar dit is een van de zeldzame boeken die zo onder mijn huid is gaan zitten dat ik de personages maar moeilijk los kan laten. Ik ben van ze gaan houden, ik wil dat het goed met ze gaat. Tijdens het verhaal voelde ik hun pijn, hun angst en wanhoop. Af en toe moest ik het boek echt even weg leggen om te voorkomen dat het invloed op mijn stemming ging hebben. De wanhoop was bijna tastbaar. Scenes zijn zo mooi en duidelijk beschreven dat ik soms het gevoel had dat ik een voyeur was die om een hoekje de ellende van Brighton en Angel stond te bekijken.