Fotojournalistiek

Fotografie kan alle kanten op. Van productfotografie naar Portret, Macro of architectuur. Maar fotografie kan ons ook beelden geven van overal op onze wereldbol die we persoonlijk nooit zouden kunnen zien. En soms is dat maar goed ook. De snuggeren onder jullie zullen al wel door hebben dat ik terug een fotoboek gelezen/bekeken heb.
Een fotoboek met de titel De mooiste foto’s van ’s werelds beste fotografen, Fotojournalistiek.
Andy steel is een journalist en fotograaf die wereldwijd gewerkt heeft aan verschillende reportage –en reclame opdrachten. Door zijn opgebouwde netwerk kreeg hij de kans om teksten en meningen te schrijven voor verschillende websites maar ook om het woord te voeren in fotoboeken waarin hij collega’s in het spotlicht zet met een direct taalgebruik en een schrijfstijl zonder pretenties.
Het boek dat ik dus gelezen heb gaat dus over Fotojournalistiek. Bekende en minder gekende fotografen passeren in dit boek de revue. Misschien minder gekend hier op Hebban waar de namen van auteurs beter gememoriseerd worden dan die van fotografen.
Voor wie toch een opzoekwerk wil doen toch wat namen.
Eve Arnold, een Amerikaanse fotografe en de eerste vrouw die voor het fotoagentschap Magnum mocht werken. Tot in 2007 zijn er maar vier vrouwen na haar toegetreden tot dit agentschap.
Patrick Brown die eigenlijk podiumbouwer was en gewoon wat foto’s nam van de dansers.
David Burnett die oorlog, honger, leed en vreugde op foto plaatst.
Larry Burrows die bekend werd door zijn foto’s van de Vietnam oorlog.
Martin Parr die soms met veel kleur werkt in zijn foto’s.
Eigenlijk staan er zo’n dertig fotografen in dit boek.
Sommige foto’s herkende ik direct van kranten of nieuws. Andere brengen echte emoties in beeld, terwijl nog andere de vreugde in beeld brengen, of religie.
Veel foto’s in zwart-wit maar ook vele in kleur. Afgebeeld in verschillende formaten maar allemaal wel duidelijk om goed te kunnen bekijken. Wij zeggen ook wel eens dat fotografen een foto lezen net zoals de Hebbanisten boeken lezen. Dat maakt het net zo moeilijk om de goeie foto te maken.
Bij boeken speel je met de tekst en het verhaal om het te sturen naar een goed einde. Bij fotografie moet de fotoreeks hetzelfde doen. Met een startbeeld, een tussenstuk en een pracht van een eindbeeld.
Veel foto’s in dit boek hebben de tekst niet nodig maar die is wel handig om een bepaling te krijgen van het waar en wat van de foto.
Leed herkent iedereen maar het is daarom niet altijd duidelijk waar dit zich afspeelt. Steel heeft in de grote tekst, jaja er is nog een kleine tekst, een geschiedenis weer over de fotograaf en zijn werk. De kleine tekst staat dan terug bij de foto en vertaalt eigenlijk de foto naar tekst als het gaat over het onderwerp. Een locatie, een jaartal en een beschrijving, daar moet je het mee doen maar dat is voldoende.
Wanneer fotografen dit boek bekijken zullen wij wel de technische kant van het maken van het beeld zoeken maar voor zij die die kennis ontbreken, moeten de beelden tot de verbeelding spreken.
Dit is een tak die mij zeer interessant lijkt maar die moeilijk te voltooien is met een gezin. Reportagefotografie is in mijn geval het volgen van mensen die iets speciaals doen, zo heb ik een reeks gemaakt rond Edwin die met een zenuwziekte zit, in een rolstoel vertoeft maar toch kwam kajakken. Nu gestopt omdat het te intensief was maar het plan bestaat om nog een reportage te maken over zijn nieuwe hobby rolstoelboogschieten. Zo groot als de mensen uit dit boek zal ik wel niet meer komen maar dromen mag. Voorlopig nog geen zicht op een volgend fotoboek maar die zal er zeker binnen afzienbare tijd wel aan komen. Even de bib doorzoeken denk ik naar het volgende onderwerp qua fotografie. Alle, ik heb jullie genoeg vermoeid over fotografie, dus tot later en nog veel leesgenot.