Normaal - is een norm die je jezelf oplegt

Na het lezen van dit boek, wist ik niet goed wat ik er van moest denken. Ik had moeite met me in te leven in het verhaal, de personages en sommige situaties volgden elkaar in een onrealistisch patroon op. Nadat ik verder over het boek heb gepraat in de Hebban Leesclub, ontdekte ik de meerdere lagen van het boek beter. Het verhaal is misschien op sommige momenten onrealistisch in mijn ogen, maar is dat dan niet juist het idee erachter? Zijn het dan geen 'normale' situaties?

Het boek verteld enkele jaren uit de complexe relatie van Connell en Marianne, hoe ze steeds weer naar elkaar toetrekken maar eigenlijk toch niet het beste zijn voor elkaar op dat moment. Het is een sterk coming-of-age verhaal, zonder zware actie, maar wel met veel inzichten in het persoonlijke proces van Connell en Marianne. Hoe hun leven gestart zijn, welke opvoeding ze genoten hebben en hoe hun familiale sitatie is - en hoe deze effect heeft op hun groei naar volwassenheid.

De dialogen zijn dusdanig geschreven dat je ze soms niet goed kan volgen (missen van aanhalingstekens), wat ik zie als deels de representatie is van hoe ze zelf denken en alles proberen aan elkaar te rijmen.

Aangezien het boek voor verschillende literaire prijzen is genomineerd, hoef ik niet toe te voegen dat er enkele pareltjes van zinnen en passages in staan. Enkele van mijn favorieten:
p. 193: "Het leven is overal precies hetzelfde. Het leven is wat je in je eigen hoofd meedraagt."
P. 216: "Als je gepest wordt, leer je daarvan niets diepzinnigs over jezelf, maar als je iemand anders pest, leer je iets wat je nooit meer vergeet."
p. 153: "'De lucht was die dag extreem blauw, hallucinant, net als ijs met een smaakje."

Ik ben heel blij dat ik het boek heb gelezen, en wil er graag nog verder dieper op ingaan - ondanks dat het absoluut geen easy read voor mij was.