Schrijnend

Het thema is helder. De meisjes, vrouwen werden gedwongen hun kind af te staan. Schaamte voor de omgeving was meestal de reden. Zwijgen, verdoezelen, vluchten. De verhalen laten zien dat het ogenschijnlijk open Nederland dat destijds veelal niet was. Zelf ben ik ook rond die tijd geboren en getogen en in een katholiek milieu opgegroeid. Ik herken de verhalen over de nonnen, over de schuld- en schaamtecultuur. Wat je niet ziet, bestaat niet. “ Ik kon niet meer vluchten voor de pijn uit het verleden, ik kwam in een diepe depressie terecht” (p137) “Ik kreeg het gevoel dat Nienkes adoptiefmoeder het moeilijk vond dat Nienke en ik elkaar zo vaak zagen”(p153) “Ik werd de risee van de straat “( p87) “De trauma’s over hun eigen geboorte kwamen weer boven (p83). Enkele voorbeelden. Dat de vrouwen zo openlijk hebben durven en kunnen vertellen over leven, hun rouw, verdriet en pogingen om met hun “verloren” kind in contact te komen vin ik moedig en krachtig èn een verdienste van de auteur die ze heeft kunnen benaderen en in staat is geweest open gesprekken te voeren. Je leest dat terug in de verhalen. Goed geschreven, goed verwoord èn schrijnend. Schrijnend tot op de dag van vandaag voor de meeste afstandsmoeders die nu rond de zeventig zijn.