Van knallenstein

Over enkele boeken van Mathilde Stein schreef ik hier iets op deze site. Ik ben gecharmeerd van haar werk met als hoogtepunt 'De vuurtorenbeer' en vlak daarachter 'Maksie'. Nu is er alweer een nieuw boek van haar, getiteld 'Peetje en Flieflo en de verdwaalde superstinker'.
Het verhaal gaat over het jongetje Peet en zijn hondje Flieflo. Zij ontdekken een reuze-ruft, een giga-grote-scheetwolk. De scheet is echter zijn schetenlater kwijt. Het is eigenlijk een wees-scheet. de ruft krijgt de naam Knoepie.
Peetje en Flieflo gaan op onderzoek uit om de scheeteigenaar te achterhalen. Flieflo ruikt aan allerlei billen.
Dit 'onderbroek-onderzoek' heeft geen resultaat. De scheet - Stein heeft een groot arsenaal aan synoniemen voor zo'n scheet - is niet thuis te brengen.
Daarna gaan ze naar het paleis en zelfs de gevangenis op zoek. De afloop is verrassend en het lost gelijk een groot probleem op.

Het klinkt allemaal vrij banaal, maar dat zou tekort doen aan dit originele verhaal met mooie taalkundige vondsten en neologismen.
Het boek heeft minder diepgang dan bijv. De vuurtorenbeer, maar het zal als voorleesverhaal de nodige lachsalvo's/schaamtehanden voor de mond zorgen.
Niet onvermeld mogen de talrijke kleurenillustraties blijven. Het is haast een prentenboek. Er wordt fiks buiten de lijntje gekleurd, net als het verhaal. De dikomlijnde tekeningen zijn quasi slordig ingekleurd.

Wederom een fraai boek van deze schrijfster/illustrator.
Vier sterren.