Teveel onwaarschijnlijkheden in boek met hartverwarmende achtergrond

Gerard van Gemert schrijft veel boeken, heel veel boeken. Vaak zijn die sport gerelateerd en voorzien van de nodige humoristische ontwikkelingen. Nu heb ik zijn boek 'Vastberaden' gelezen, een verhaal over de dertienjarige Vince die al drie pleeggezinnen heeft 'versleten'. Hij mist vooral zijn vader erg en als hij bij een spaarzaam bezoek aan zijn moeder een brief ziet liggen met daarop een postcode is dat het sein zijn zoektocht vanuit Amsterdam te starten. Die zoektocht moet leiden naar Winsum in Groningen. Hij gaat samen met Yara, de dochter uit het pleeggezin, met de trein. Dan ontspoort het verhaal ook een beetje. Het blijkt een zoektocht met hindernissen en toevalligheden. Dat is op zich niet zo bezwaarlijk., het is immers een verhaal en dan mag je als auteur de realiteit voor de spanning naar jouw hand zetten. De ontvoering door enkele leden van een boerenfamilie vind ik net te ver gaan. Het eind van dit ontroerende verhaal is weer sterk en ook recht in het gezicht van Vince. Achter zijn vermeende rebellie gaat een veel zachter mens schuil dan je aanneemt. Dat heeft Van Gemert goed verwoord. Het is een relatief dun boek (23 korte hoofdstukken) en zal de lezer die niet zo gretig is niet afschrikken. Los van het verhaal vind ik de vormgeving (omslag vind ik niet zo uitdagend voor ca. 12 plussers) en de gebruikte papiersoort (ik schreef er al eerder iets over) van uitgeverij Clavis oogt altijd smoezelig. Nou gaat het uiteraard niet om het uiterlijk, maar het is toch een minpuntje. Drie sterren als waardering. Dat houdt voor mij in: een aardig en vlot leesbaar verhaal dat met voldoende plezier is gelezen. Vanwaar akte.