Wat niemand eet

Liefhebbers van de probleemboeken van Carry Slee -dat zijn er toch nog altijd veel -kunnen dit boek van Monica Haak gerust op hun favorietenlijstje zetten.
De overeenkomst is het aantal problemen (eetstoornissen, zelfdoding, seksueel misbruik, onder druk staande vriendschappen, hulpverleningstrajecten, vooroordelen enz.) Toch een beetje overkill aan thematieken? Ik vind het persoonlijk rijkelijk veel.
Verschil met de boeken van Slee: het taalgebruik. het taalgebruik van Monica Haak is aanzienlijk eigentijdser, ruwer en directer.

Het verhaal, gecentreerd rond eetstoornissen, wordt beurtelings verteld door Vaya en Jesse. Ze gaan daar op hun eigen wijze mee om. Vaya probeert de vriendschappen te behouden en Jesse heeft te maken met het overlijden van zijn broer, negen maanden geleden.
Ze treffen elkaar tijdens een groepssessie bij hulpverlener Zoë. In eerste instantie is er geen klik, maar dan ontstaat een wonderbaarlijke aantrekkingskracht die ook weer afstoting en wederom aantrekking tot gevolg heeft.

Het sterkst vind ik de zoektocht van Jesse verwoord naar het geheim van zijn broer. Die passages ontroeren het meest.
De emoties zijn goed weergegeven. Het is een verhaal met veel sentiment.
Zelf zou ik er 3,5 ster voor geven, maar net zoals bij Carry Slee-boeken zijn er veel lezers die zich willen onderdompelen in deze dramatiek en emotionele problematiek.

Vier sterren

De titel boven deze bespreking is overigens geen fout. Dat iedereen dat maar weet.