De schoonheid van de tekeningen.

Ik heb sinds mijn jeugdjaren geen stripverhalen meer gelezen maar toen ik dit boek tegenkwam en er doorheen bladerde, werd ik getroffen door de schoonheid van de tekeningen en werd ik nieuwsgierig naar het verhaal. Het verhaal gaat over Yumiko, een jonge Japanse vrouw, die naar Engeland is vertrokken en daar een nieuw bestaan heeft opgebouwd. Zij runt samen met een paar vrienden een bedrijf, is verloofd met een Engelsman, lijkt haar plekje te hebben gevonden in de hektiek van een metrool als London en schijnt op het eerste gezicht gelukkig te zijn met haar leven. Maar schijn bedriegt. De eerste scheurtjes beginnen zichtbaar te worden wanneer haar verloofde terloops opmerkt dat, als zij in London (onbekende) Japanse mensen tegenkomt op straat, zij haar hoofd afwendt. Alsof zij hen niet wil zien, niet met hen geconfronteerd wil worden. Dat afstand nemen ontwikkelt zich tot een gevoel van vervreemding wanneer zij in Japan is, daar heen gegaan voor de crematie van haar verongelukte vader. Niet alleen vanwege de rouwplechtigheid waarin alles in een vaste volgorde, volgens een bepaald ritueel, verloopt en waarin haar ‘rol’ tot een minimum is teruggebracht maar ook omdat zij verstoken blijft van elk gevoel of emotie – laat staan die van verlies of verdriet. Gedurende haar korte verblijf in Japan wordt zij geconfronteerd met haar leven tot dusver: haar beslissingen, haar rol als dochter en het voldoen aan de verschillende verwachtingen van haar ouders, de cultuurverschillen en haar eigen behoeftes en ambities. Het is intrigerend om te lezen hoe zij worstelt om écht haar eigen plekje te vinden in de wereld tussen twee culturen en omgaat met de verwachtingen die haar familie en de gemeenschap van haar hebben. Haar verhaal wordt niet alleen prachtig verteld door Fumio Obata maar ook zo treffend weergegeven in zijn tekeningen. Die tekeningen tonen, soms door rake typeringen van een situatie (de hectiek van een grote stad),soms door een combinatie van beelden (van Yumiko’s moeder, vlak voor haar aankomst), soms door het gebruik van vage of overvloeiende vlakken (gevoel van ontreddering na het horen van het slechte nieuws), soms door lichte maar gedetailleerde lijnen (gevoelens van eenzaamheid en kwetsbaarheid) meer dan woorden ooit zouden kunnen aangeven. Zij raken je tot in het hart.