Lezersrecensie
Heftig, maar indrukwekkend
Het voelt bijna vreemd om een recensie te schrijven over een boek als ‘Mijn naam is Edino’. Niet omdat het boek niet goed is, het is indrukwekkend en intens, maar omdat het gaat over echte mensen, echte herinneringen en echte trauma’s. Het voelt ongepast om daar een oordeel aan te hangen. Toch wil ik graag delen wat dit boek met me deed.
Na het kijken van de documentaire over Ruinerwold vond ik het hele verhaal al ontzettend intrigerend en aangrijpend. Het boek van Israël las ik destijds binnen een dag uit, maar ook toen wisten we dat we nog niet het hele verhaal hadden. Daarom was ik enorm nieuwsgierig naar de invalshoek van Edino: wat heeft hij gezien, gevoeld en meegemaakt?
Het antwoord is: veel. Soms meer dan je eigenlijk wilt weten, omdat het bijna niet te bevatten is dat een gezin, kinderen, dit hebben moeten doorstaan. Het is mensonterend wat er achter die afgesloten deuren is gebeurd. De manier waarop hij vertelt over het geweld, de isolatie, het misbruik… sommige stukken laten je letterlijk huiveren. En dan dat moment waarop zijn moeder sterft en hem niet meer herkent. Dat brak mijn hart compleet.
Het is (kinder)mishandeling en misbruik, zowel fysiek als mentaal. En het houdt niet op bij de gebeurtenissen zelf. De fragmenten over zijn leven na Meppel 2019 laten zien hoe diep de littekens zitten, hoe groot de impact is, en nog altijd blijft.
Wat mij vooral raakt, is de manier waarop Edino zijn verhaal deelt. Open, rauw, zonder zichzelf te sparen. Dit is niet zomaar een boek; het is een getuigenis. Een inkijk in een leven dat niemand zou moeten leiden. En tegelijkertijd straalt het ook kracht uit. In hoe hij terugkijkt, hoe hij probeert te begrijpen, hoe hij vooruit wil; voor zichzelf, voor zijn broers en zussen, voor zijn eigen kinderen en voor anderen.
Een autobiografie als deze beoordeel je niet op verhaalstructuur of spanning. Maar als ik moet zeggen wat het met me deed: het kwam keihard binnen. Aangrijpend en huiveringwekkend. Een verhaal dat wel gehoord moet worden, en een man waarvoor ik alleen maar bewondering kan hebben.
Na het kijken van de documentaire over Ruinerwold vond ik het hele verhaal al ontzettend intrigerend en aangrijpend. Het boek van Israël las ik destijds binnen een dag uit, maar ook toen wisten we dat we nog niet het hele verhaal hadden. Daarom was ik enorm nieuwsgierig naar de invalshoek van Edino: wat heeft hij gezien, gevoeld en meegemaakt?
Het antwoord is: veel. Soms meer dan je eigenlijk wilt weten, omdat het bijna niet te bevatten is dat een gezin, kinderen, dit hebben moeten doorstaan. Het is mensonterend wat er achter die afgesloten deuren is gebeurd. De manier waarop hij vertelt over het geweld, de isolatie, het misbruik… sommige stukken laten je letterlijk huiveren. En dan dat moment waarop zijn moeder sterft en hem niet meer herkent. Dat brak mijn hart compleet.
Het is (kinder)mishandeling en misbruik, zowel fysiek als mentaal. En het houdt niet op bij de gebeurtenissen zelf. De fragmenten over zijn leven na Meppel 2019 laten zien hoe diep de littekens zitten, hoe groot de impact is, en nog altijd blijft.
Wat mij vooral raakt, is de manier waarop Edino zijn verhaal deelt. Open, rauw, zonder zichzelf te sparen. Dit is niet zomaar een boek; het is een getuigenis. Een inkijk in een leven dat niemand zou moeten leiden. En tegelijkertijd straalt het ook kracht uit. In hoe hij terugkijkt, hoe hij probeert te begrijpen, hoe hij vooruit wil; voor zichzelf, voor zijn broers en zussen, voor zijn eigen kinderen en voor anderen.
Een autobiografie als deze beoordeel je niet op verhaalstructuur of spanning. Maar als ik moet zeggen wat het met me deed: het kwam keihard binnen. Aangrijpend en huiveringwekkend. Een verhaal dat wel gehoord moet worden, en een man waarvoor ik alleen maar bewondering kan hebben.
1
Reageer op deze recensie
