Lezersrecensie
Heerlijk boek weer!
Als groot liefhebber van The Agency of Scandal-trilogie was ik enorm benieuwd naar deze prequel, en ik mocht hem gelukkig lezen voor @bestofyabooks . Vanaf het eerste zat ik meteen weer in die vertrouwde, sprankelende sfeer.
Het verhaal is een hervertelling van Assepoester, en hoewel alle herkenbare elementen aanwezig zijn, weet Wood er haar eigen unieke twist aan te geven. De samenwerking tussen Iris en Nicholas is daar het perfecte voorbeeld van: hij wil dat de prins afgewezen wordt, zij wil wraak op haar stiefmoeder en stiefzussen.
De Bridgerton-achtige sfeer, gecombineerd met intriges en drama, blijft heerlijk. Iris is een personage waar je direct van gaat houden: sterk, onafhankelijk, en precies koppig genoeg. Haar terugkeer naar het huis vol zowel mooie als verschrikkelijke herinneringen raakte me. Je voelt hoe moeilijk dat voor haar is, en hoe graag ze eindelijk haar eigen pad wil bewandelen.
Ook Cassie is een fantastisch personage. Haar inzet voor gelijkheid en haar vurige idealen maken haar zo charmant. Ik vond het leuk hoe zij en Iris vrienden werden, en zelfs wanneer Cassie achter Iris’ leugens komt, blijft ze haar steunen. Hun samenwerking, vooral tijdens het slimme plannetje bij de notaris, was echt genieten.
De chemie tussen Iris en Nicholas spat van de pagina’s af. Elke scène waarin ze samen zijn voelt geladen; soms door gekibbel, soms door iets veel zachters daaronder. Het moment waarop Iris hem eindelijk de waarheid vertelt, vond ik zó aandoenlijk.
Daarnaast zijn er talloze kleine details die dit boek bijzonder maken: wat Iris doet voor Sophia’s jurk, hoe Cassie spullen van Iris had bewaard, Iris’ zoektocht naar antwoorden over haar vader… Al die lagen zorgen ervoor dat dit verhaal diepte krijgt, maar ook luchtigheid en warmte behoudt.
Het einde past perfect bij het verhaal en laat een tevreden gevoel achter. Als zilverdraad bij maanlicht zit vol humor, romantiek en een vleugje sprookje, maar blijft tegelijk stoer en modern in zijn thema’s. Laura Wood bewijst opnieuw dat ze historische romans kan schrijven die je bij blijven!
Het verhaal is een hervertelling van Assepoester, en hoewel alle herkenbare elementen aanwezig zijn, weet Wood er haar eigen unieke twist aan te geven. De samenwerking tussen Iris en Nicholas is daar het perfecte voorbeeld van: hij wil dat de prins afgewezen wordt, zij wil wraak op haar stiefmoeder en stiefzussen.
De Bridgerton-achtige sfeer, gecombineerd met intriges en drama, blijft heerlijk. Iris is een personage waar je direct van gaat houden: sterk, onafhankelijk, en precies koppig genoeg. Haar terugkeer naar het huis vol zowel mooie als verschrikkelijke herinneringen raakte me. Je voelt hoe moeilijk dat voor haar is, en hoe graag ze eindelijk haar eigen pad wil bewandelen.
Ook Cassie is een fantastisch personage. Haar inzet voor gelijkheid en haar vurige idealen maken haar zo charmant. Ik vond het leuk hoe zij en Iris vrienden werden, en zelfs wanneer Cassie achter Iris’ leugens komt, blijft ze haar steunen. Hun samenwerking, vooral tijdens het slimme plannetje bij de notaris, was echt genieten.
De chemie tussen Iris en Nicholas spat van de pagina’s af. Elke scène waarin ze samen zijn voelt geladen; soms door gekibbel, soms door iets veel zachters daaronder. Het moment waarop Iris hem eindelijk de waarheid vertelt, vond ik zó aandoenlijk.
Daarnaast zijn er talloze kleine details die dit boek bijzonder maken: wat Iris doet voor Sophia’s jurk, hoe Cassie spullen van Iris had bewaard, Iris’ zoektocht naar antwoorden over haar vader… Al die lagen zorgen ervoor dat dit verhaal diepte krijgt, maar ook luchtigheid en warmte behoudt.
Het einde past perfect bij het verhaal en laat een tevreden gevoel achter. Als zilverdraad bij maanlicht zit vol humor, romantiek en een vleugje sprookje, maar blijft tegelijk stoer en modern in zijn thema’s. Laura Wood bewijst opnieuw dat ze historische romans kan schrijven die je bij blijven!
1
Reageer op deze recensie
