Lezersrecensie
Bomvol diversiteit beschreven met een irriterende schrijfstijl
Mijn beoordeling: 6/10 of 3/5*
Doordat Nic Stone naar YALFest komt en ik al benieuwd was naar Zij en Ik, besloot ik het te vragen voor Kerstmis. Hoewel ik het wel kreeg, duurde het nog een tijdje voordat ik begon met lezen. En daarna duurde het nog een tijdje voordat ik het daadwerkelijk uitlas. Want was het wel zo goed als ik hoopte?
Coop en Jupe zijn al sinds jonge leeftijd met elkaar bevriend. Aan die hechte vriendschap komt abrupt een eind als Rae bij ze komt wonen.
Al bij het begin van het boek begon de schrijfstijl van het boek me te irriteren. Niet alleen de woorden die werden gebruikt, maar ook de opbouw.
Zo irriteerden dawg en brah mij.
“‘Je hebt me wel gehoord, dawg,’ zegt Golly.
[...]
‘Volgens mij is dat waanzin, brah.’”
Ook wordt in het boek duidelijk gemaakt dat Rae een brede woordenschat heeft. Ik verwachtte natuurlijk een meisje die allemaal moeilijke woorden eruit gooit waar niemand iets van begrijpt. Die kreeg ik ook, alleen gebruikt ze over het algemeen alledaagse woorden, waarna ze het leuk vindt om heel random een moeilijk woord er tussen te persen.
“‘Ja hoor. Niets aan de hand,’ zeg ik. ‘Epiglottaal uitglijdertje.’”
“‘Waarom zit je me dan zo aan te kijken?’ En waarom klink ik als een drenzende dreumes?”
Maar ook dat de vertelvorm ineens veranderde. Zo was de vorm eerst “normaal”, maar ging het ineens in scriptvorm? Of kwam er heel random een gebeurtenis tussendoor, als in:
*Zet de Jam op*
En soms komt er een zin voorbij die ik moeilijk kan tolereren.
“‘Ik zie echt wel dat je hier de funk staat te faken, vrouw,’ zegt hij.”
Vrouw?! En het is niet na één keer al afgelopen, helaas.
Naast de schrijfstijl, ben ik ook niet zo’n fan van het verhaal zelf. Er gebeurt namelijk niet zo veel in het boek en dat is jammer. Na het eerste deel leek het boek al niet zo veelbelovend. Het kabbelt allemaal maar een beetje voort en het meeste leek pas te gebeuren in het laatste deel…
Ook leken de personages in ieder deel weer een totaal ander karakter. Als ik een gevoel bij een personage kreeg in hun eigen deel, veranderde dat in het volgende deel weer. Hierdoor werd het moeilijk om me verbonden te voelen met Coop, Rae en Jupe.
Hoewel het Zij en Ik bomvol diversiteit en taboe-doorbrekend is, was het helaas niet het boek voor mij. De schrijfstijl irriteerde mij vaak, er gebeurt niet veel in het verhaal en de personages voelden erg afstandelijk. Wel zijn er veel mensen die het erg leuk vonden, dus ik zou het zeker een kans geven mocht je van contemporary houden.
Ik twijfel nu alleen of ik Wat zou Martin doen? een kans moet geven. Het lijkt me een erg goed boek, maar zal ik het nog steeds leuk vinden nu ik Zij en Ik niet erg goed vond? Dus vertel jij het mij eens:
Moet ik Wat zou Martin doen? een kans geven?
Deze recensie verscheen eerder op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2019/04/29/recensie-zij-en-ik-nic-stone/
Doordat Nic Stone naar YALFest komt en ik al benieuwd was naar Zij en Ik, besloot ik het te vragen voor Kerstmis. Hoewel ik het wel kreeg, duurde het nog een tijdje voordat ik begon met lezen. En daarna duurde het nog een tijdje voordat ik het daadwerkelijk uitlas. Want was het wel zo goed als ik hoopte?
Coop en Jupe zijn al sinds jonge leeftijd met elkaar bevriend. Aan die hechte vriendschap komt abrupt een eind als Rae bij ze komt wonen.
Al bij het begin van het boek begon de schrijfstijl van het boek me te irriteren. Niet alleen de woorden die werden gebruikt, maar ook de opbouw.
Zo irriteerden dawg en brah mij.
“‘Je hebt me wel gehoord, dawg,’ zegt Golly.
[...]
‘Volgens mij is dat waanzin, brah.’”
Ook wordt in het boek duidelijk gemaakt dat Rae een brede woordenschat heeft. Ik verwachtte natuurlijk een meisje die allemaal moeilijke woorden eruit gooit waar niemand iets van begrijpt. Die kreeg ik ook, alleen gebruikt ze over het algemeen alledaagse woorden, waarna ze het leuk vindt om heel random een moeilijk woord er tussen te persen.
“‘Ja hoor. Niets aan de hand,’ zeg ik. ‘Epiglottaal uitglijdertje.’”
“‘Waarom zit je me dan zo aan te kijken?’ En waarom klink ik als een drenzende dreumes?”
Maar ook dat de vertelvorm ineens veranderde. Zo was de vorm eerst “normaal”, maar ging het ineens in scriptvorm? Of kwam er heel random een gebeurtenis tussendoor, als in:
*Zet de Jam op*
En soms komt er een zin voorbij die ik moeilijk kan tolereren.
“‘Ik zie echt wel dat je hier de funk staat te faken, vrouw,’ zegt hij.”
Vrouw?! En het is niet na één keer al afgelopen, helaas.
Naast de schrijfstijl, ben ik ook niet zo’n fan van het verhaal zelf. Er gebeurt namelijk niet zo veel in het boek en dat is jammer. Na het eerste deel leek het boek al niet zo veelbelovend. Het kabbelt allemaal maar een beetje voort en het meeste leek pas te gebeuren in het laatste deel…
Ook leken de personages in ieder deel weer een totaal ander karakter. Als ik een gevoel bij een personage kreeg in hun eigen deel, veranderde dat in het volgende deel weer. Hierdoor werd het moeilijk om me verbonden te voelen met Coop, Rae en Jupe.
Hoewel het Zij en Ik bomvol diversiteit en taboe-doorbrekend is, was het helaas niet het boek voor mij. De schrijfstijl irriteerde mij vaak, er gebeurt niet veel in het verhaal en de personages voelden erg afstandelijk. Wel zijn er veel mensen die het erg leuk vonden, dus ik zou het zeker een kans geven mocht je van contemporary houden.
Ik twijfel nu alleen of ik Wat zou Martin doen? een kans moet geven. Het lijkt me een erg goed boek, maar zal ik het nog steeds leuk vinden nu ik Zij en Ik niet erg goed vond? Dus vertel jij het mij eens:
Moet ik Wat zou Martin doen? een kans geven?
Deze recensie verscheen eerder op:
https://secretsofthetales.wordpress.com/2019/04/29/recensie-zij-en-ik-nic-stone/
1
Reageer op deze recensie
