Keihard de corruptste

In New York is iedereen corrupt. Sommigen zijn alleen wat corrupter dan anderen.

Denny Malone, politieagent van Iers-Amerikaanse afkomst, leeft de droom.
Met zijn matties van een of andere schimmige elite-eenheid legt Denny gerechtigheid op aan Harlem. Zijn versie van gerechtigheid.

Da white cop’s burden.

Da Force is hecht. En efficiënt. Te hecht en te efficient om door superieuren te worden beteugeld. Of door moralistische bemoeials van Internal Affairs.

In een wereld waarin harde drugs, ferme klappen en zware wapens de dienst uitmaken, heeft Denny steevast de grootste zwaaiende lul.
Voorwaar een prestatie van formaat voor een witte smeris in Harlem.

Als ze weer eens een dealer hebben geript, blaast Da Force stoom af. In de hoerenkasten, restaurants en clubs. De beste, de duurste en de meest exclusieve. Dat spreekt voor zich.
Overal waar ze komen rolt het geld. Ze krijgen onbegrensd respect.

Niemand zei dat de droom geen adolescente en fascistoïde kantjes had.
Maar wie maakt Denny wat.

Nou, de FBI dus.

Denny wordt wat hij zelf het meest haat: een rat.
Hij laat geen gelegenheid achterwege om de lezer in te wrijven hoezeer hij zichzelf veracht.
Maar dat weerhoudt hem niet. Hij naait zijn maten erbij.
Hij wordt een verrader zoals hij ooit corrupt werd. Stap voor stap om erger te voorkomen.
Maar het minste kwaad leidt onontkoombaar tot een net iets groter kwaad.
Net zolang tot de stront Denny aan de lippen staat. Hij kan geen kant meer op.

Als Don Winslow op zo’n vijftig pagina’s voor het einde opgehouden was met staccato typen, had hij een puike thriller geschreven die door veel lezers als rauw realistisch zou zijn ervaren.
Helaas kan hij goed genoeg niet alleen laten. Er volgt nog een apocalyptisch sluitstuk waarin Harlem door rassenrellen in de hens gaat. Malone doet boete voor zijn zonden en vindt verlossing. Een soort van dan toch.
Dit is misschien emotioneel bevredigend voor de lezer die zich heeft laten inpalmen door de bullshit van Malone. Raar realistisch gezien is het een flink aantal plotwendingen te ver in deze grotesk opgeschroefde crime-operette.
Het valt niet meer bij te houden wie precies wie aan het naaien is. En hoe hard.
Er komt een moment dat het ook niet meer boeit.

De favoriete toets op het bord van Don Winslow is de Enter.
In Lek is deze zo veelvuldig aangeslagen dat hij welhaast een tikje sleets moet zijn.
Het leidt tot het soort proza dat je wel in Hebban recensies ziet.
Iedere zin een nieuwe alinea.
Op Hebban is het vaak een teken van onvermogen.
Hier is het een stijlmiddel.
Beoogd effect is dat iedere zin nadrukkelijk raak, meedogenloos, veelzeggend en onweerlegbaar is. Zoals een schot van een stainless steel .45 Automatic.
In een boek van 400 plus pagina’s wordt dat effect echter al snel oorverdovend.
Bijkomend voordeel is wel dat boek makkelijker om te zetten is naar een filmscript.
Dat dan weer wel.

De vertaling blijft naar mijn smaak wat te dicht op het oorspronkelijke Amerikaans, maar dat is in dit geval een verdedigbare keuze en denkelijk ook de enige weg om de essentie van dit boek naar het Nederlands over te brengen.