Sterke horror van Nederlandse bodem!

Disclaimer: ik volg Anthonie op Facebook en heb een aantal plezierige interacties met hem gehad. Ik heb ook veel sympathie voor zijn standpunten en zienswijzen. Zijn uitgever ken ik persoonlijk. Ik heb dit boek echter gewoon zelf gekocht, omdat ik er erg benieuwd naar was.

Een 7,5 (net geen vier sterren). Ik had eerder al enorm genoten van de verhalenbundel van Anthonie Holslag, die (soms gruwelijke, maar altijd inventieve) horror verbindt aan de psychologie van angst, geweld en de depressie die daarna komt. Zijn karakters komen levensecht over, niet gekunsteld, en ze laten een huivering achter. In dit boek zit trouwens ook een knipoog naar zijn eerdere verhalen! Die laat ik je echter zelf achterhalen.
In deze roman vergroot hij eigenlijk een van zijn korte verhalen. Een van de karakters is therapeut en hoewel ze niet het buitenbeentje van de groep is, is ze wel de observator, steeds aan het nadenken over de dynamiek van het geheel. En ze heeft stof genoeg. Samen met haar jeugdvrienden en -vriendinnen spendeert Maude een weekeinde in een blokhut in het Adirondackgebergte. Ze hopen er te ontsnappen aan de spanningen van het volwassen leven. Maar de eerste avond is nog niet goed en wel om of op de televisie ziet het gezelschap verontrustende beelden. Al snel lijkt het erop dat ze van de buitenwereld zijn afgesneden. Een wanhopige poging om hulp te vinden dreigt op een fiasco uit te draaien. En bovendien blijkt een van hen, Jonathan, ermee te maken te hebben. Wat hij te vertellen heeft op de nieuw ontstane dreiging (die oppervlakkige overeenkomsten heeft met vergelijkbare dreigingen uit World War Z of The Walking Dead), doet de rillingen over je rug lopen.
Met heel sterke openingsscènes (die je vragen doen stellen bij een bepaald karakter), en een talent voor het weergeven van gruwel (er zijn een paar goed bloederige momenten), sleurt Anthonie je het verhaal in. Maar het sterkst is misschien wel de 'horror' van misgelopen levens, mensen die zichzelf zijn kwijtgeraakt. Hoewel dat laatste bij sommigen misschien wel het beste is.
Het verhaal is niet lang en hoewel het een plezierige afwisseling was met de dikke pillen die gebruikelijker zijn is dat mijn belangrijkste kritiekpunt. De psychologie van de karakters had dieper uitgewerkt kunnen worden. Jennifer had meer persoonlijkheid kunnen krijgen - waar lagen de wortels van haar depressie? En de relatie van Meg en Lars had nog meer uitgewerkt kunnen worden. Hoe houden ze het met elkaar uit? Hoe blijft een groep bevriend als ze al ruzie maken om de TV? Dat had ik graag willen weten. De onderhuidse spanning barst hier toch best snel open, maar had van mij langer mogen worden opgerekt. Verder weet ik te weinig van de IT-business om na te kunnen gaan of klopt wat hier over computervirussen wordt beweerd (voor het verhaal werkte het, maar ik had er toch vragen bij). En tenslotte werd Jonathan vaak John genoemd, liepen sommige zinnen niet helemaal lekker en vond ik een paar redigeerfoutjes (dubbele woorden en een paar keer een 'knip en plak' fout als 'MaardDat klopte echter niet ...'. Het liet de tekst voor mij genoeg haperen om soms wat meer afstand tot de tekst te voelen. Tegen de ontknoping zat ik er echter weer helemaal in. Onafwendbaar, gruwelijk en voor de lezer uiteindelijk bevredigend. Ik hoop dat Anthonies volgende boek nog een stuk langer is en nog een stuk dieper, want ik had nog best langer in de wereld van dit boek willen verblijven.
Dit boek bewijst in mijn opinie dat het Nederlandse taalgebied goede horrorschrijvers kent, die echt een huivering kunnen opwekken bij de lezer en hoewel ze misschien nog niet zo onder je huid gaan zitten als Stephen King, daar toch best al wel bij in de buurt komen! Een aanrader voor de lezer die van spanning houdt.