Ik heb genoten van de prachtige zinnen. De mooie denktaal tussen de dieren en de bomen.

Voor je het verhaal, en dus ook deze recensie, gaat lezen, moet je weten dat het afspeelt in de toekomst. Daardoor vindt het plaats in een heel andere wereld, omdat het land waarin we nu leven in die toekomst niet meer bestaat. Dit komt omdat de mensen uit de rijke landen van nu zoveel bomen hebben gekapt en brandstof hebben verbruikt, waardoor het ijs smolt, de zeeën overstroomden en er een heel andere wereld ontstond. De wetenschappers pasten hun experimenten niet aan en hierdoor ontstonden, een beetje expres en een beetje per ongeluk, mensen die konden vliegen: Vogelkinderen.

“Als elke steen nieuwe vragen oproept en als alle vragen leiden naar wegen die niemand kent, wie kan dan zeggen welke weg de juiste is?” Dayo aan Wolkentak (blz. 138).

Dayo is een mensenjongen. Hij is hevig verliefd op een vogelmeisje, Aqila. Maar er zijn heel veel redenen te bedenken waarom een vogelmeisje niet gek kan worden op een mensenjongen. Daarom probeert Dayo zo min mogelijk aan haar te denken.
Maar dat is nog niet zo gemakkelijk!

Aqila vindt Dayo de liefste jongen van de school. Maar ze weet dat het onmogelijk is om samen te kunnen zijn. Haar moeder is een Kuna, de belangrijkste bestuurder van het gewest. Later wil Aqila haar moeder opvolgen en ook Kuna worden. Maar dat kan alleen als ze met een vogeljongen gaat. Want het is verboden voor mensen om een bestuurder te worden.
Hier is Aqila het niet mee eens. En ze is niet de enige. Haar moeder zou ook graag zien dat de wetten worden aangepast.
Net als Nulan, Dayo’s beste vriend. Hij wil in opstand komen tegen deze wet. Wanneer de moeder van Aqila plotseling verdwenen is en iedereen opgeroepen wordt om haar te zoeken, ziet Nulan zijn kans om met alle mensen- en vogelkinderen in opstand te komen. Hij vraagt Dayo om hem te helpen. Maar ook Aqila vraagt Dayo zijn hulp bij het zoeken van haar moeder. Dayo besluit Aqila te helpen en samen volgen ze een spoor door de bergen. Zal het ze lukken haar moeder terug te vinden en de wereld te redden van de ondergang die Dayo met zijn opstand heeft veroorzaakt?

“Een hert dat andere dieren doodt is geen hert.
Hoe kan ik doden en tegelijk met trots mijn gewei dragen?” het edelhert. (Blz. 103).

Vogelkinderen is een kinderboek voor oudere kinderen, grenzend aan Young Adult. Maar door de aantrekkelijke manier van schrijven en de hedendaagse problematiek zoals klimaatveranderingen en oorlog, is het ook zeker interessant voor volwassenen.

Ondanks de vele fantasie die erin voorkomt, voelde het niet als een fantasieboek. Het voorwoord is dan ook erg belangrijk voor dit boek. Hierin staat duidelijk uitgelegd dat je als het ware een knop om moet draaien en het verhaal, dat nog moet plaatsvinden, moet lezen alsof het nu gebeurt.
Hierdoor is het niet raar dat mensen met dieren kunnen communiceren door denktaal. Dayo deed bijvoorbeeld erg zijn best en stelde zich er ook voor open. Hierdoor was hij zelfs in staat om vragen te kunnen stellen aan de oude wijze eiken.

Mensen zijn altijd gefascineerd geweest door vliegen. Hierdoor is het inderdaad niet ondenkbaar dat er in de toekomst vogelkinderen zouden bestaan. Dat ze samen met de gewone mensen in een perfecte wereld kunnen leven, is prachtig. Maar dat uiteindelijk niemand perfect is en niemand boven een ander zou moeten staan, dat komt heel mooi in het boek naar voren door het verhaal van de moeder van Aqila.
De onmogelijke liefde tussen Dayo en Aqila zal ook heel herkenbaar zijn. Evenals het maken van verkeerde keuzes, moeten kiezen tussen twee kwade, oorlog voeren en zelfs in staat zijn om te doden. Gelukkig is het verhaal fantasie, maar helaas hoef je tegenwoordig maar naar het journaal te kijken en al deze problemen worden erin besproken.

“De vrede bewaren is vechten. Vechten tegen jezelf. Vechten tegen je eigen twijfel, je eigen boosheid, je eigen angst. Om de vrede te bewaren moet je vechten tegen alles wat ons of anderen uit elkaar drijft. Dat is het gevecht dat ik lever.” Nyima, Aqila’s moeder. (Blz. 215).

Tot slot mijn mening over dit boek. Hierbij moet ik aangeven dat fantasieboeken normaal niet mijn voorkeur hebben. Ik zag daarom een beetje op tegen dit boek.
Maar vanaf het begin heeft Mark Boode mij in het verhaal gezogen!
Ik heb genoten van de prachtige zinnen. De mooie denktaal tussen de dieren en de bomen. Door het voorwoord lukte het mij om het boek als in een wereld zoals hij zou zijn, te lezen. Daardoor voelde het heel natuurlijk. Ik vond het verhaal mooi en bijzonder en ik bleef doorlezen want ik was erg benieuwd hoe het af zou lopen.
De kleine tekeningen van bijvoorbeeld een rij mieren (die letterlijk door het boek kropen) of de spin, vond ik passend bij het verhaal. Hierdoor spreekt het ook weer de jongeren aan.
Doordat er af en toe gespeeld is met lettertype en -grootte, hoorde je het geschreeuw, de onrust maar ook de zelfverzekerdheid tijdens het lezen.

Mijn zoon (12) was ook in het boek begonnen maar haakte al heel gauw af. Hij houdt helemaal niet van verliefdheid e.d. Ik denk dat het boek daarom meisjes meer aan zal spreken dan jongens. Of hij was gewoon nog te jong.
Toch vond hij mijn samenvatting van het verhaal interessant.
De reisgids achterin maakt het beeld helemaal compleet. Hierdoor kan het zo verfilmd worden.

Een compleet boek, goed geschreven en met een boodschap verdient dan ook 4 sterren.